خبرنامه های THTR از سال 2002

***

***

خبرنامه THTR شماره 78 دسامبر 2002

بنای یادبود کنیسه یهودی هام

برای سال‌ها تأسیسات توالت با کاشی‌های آبی روشن در خیابان مارتین لوتر (در عین حال تخریب شده) نمادی از برخورد بی‌دیده تا شرم‌آور با آثار زندگی یهودی در هام بود. در سایه ادرار سابق، محل کنیسه یهودیان قرار دارد که در سال 1868 بر اساس طرحی از I. Lehnhartz در حیاط خلوت در 5 Kleine Werlstrasse ساخته شد، و در سال 1938 به تحریک نازی ها در شهر Hamm در شهر Hamm تخریب شد. هزینه جامعه یهودی مدرسه یهودیان نیز درست در کنار ساختمان جلویی خیابان بود. مکانی که تا زمانی که در هولوکاست ویران شد مرکز جامعه یهودیان بود.

تنها به تدریج شهروندان شروع به کار با خاطرات این فصل تاریک در تاریخ شهر همر کردند. دوستان طبیعت هام به طور مداوم برای یک مکان یادبود و یادبود شایسته در محل کنیسه مبارزه کردند و بدین ترتیب به نصب سنگ یادبود با پلاک دست یافتند. از سال 1985، چهلمین سالگرد تسلیم رایش سوم، بحث در مورد این موضوع به طور رسمی آغاز شد.

با پنجاهمین سالگرد رایشپوگرومناخت در سال 50، روند کنار آمدن و بزرگداشت جامعه یهودی در هام شدت گرفت. مقالات متعدد در Hammagazin، انتشارات Mechthild Brand - که سالها به ردپای شهروندان کشته شده این شهر متعهد بود - و همچنین دعوت رسمی شهر از بازماندگان هولوکاست و فرزندان آنها ارزیابی مجدد اساسی از تاریخ را تضمین کرد. شهر همر - حتی اگر تا به امروز فقط قربانیان ترور نازی ها در کانون توجه قرار داشته باشند، اما نه عاملان و پیروانی که نماینده رژیم در هام بودند و در وهله اول از جنایات حمایت کردند. این سوال هیجان انگیز که چرا شهروندان چکشی خود را به انبوهی از انبوهی قهوه ای عرضه کردند و آنها را در ساختارهای رایش سوم گنجاندند هنوز پاسخی دریافت نکرده است.

از اواخر دهه 80، شهر و شهروندانش در 9 نوامبر، سالگرد رایشپوگرومناخت، یاد قربانیان هولوکاست را گرامی داشتند. به پیشنهاد GRÜNEN، کلاس های مدرسه از سال 2000 به شکل گیری این بزرگداشت کمک کرده اند. در نتیجه ارزیابی مجدد، جنبه های دیگری از تاریخ نازی هامر مورد توجه قرار گرفت: چه نقش OLG و وکلا در دوران دیکتاتوری نازی (از جمله از طریق جامعه آموزشی SOAG و GRÜNEN، بنیاد انجمن آرنولد فریموت) خواه تاریخ و معاملات سینتی‌های ساکن در هام (در اینجا شایسته: برند Mechthild) یا تاریخ کارگران اجباری (مستحق: باربارا نوهاوس، هایکه کروکر).

زمین آیش جنگ و پس از جنگ، که امروزه هنوز به عنوان پارکینگ درون شهری (به طور موقت) مورد استفاده قرار می گیرد، بارها دیدگاه های (وحشتناک) برنامه ریزی شهری را به خود جلب کرده است. پس از یک مسابقه توسعه شهری در سال 1989 - که ایجاد یک میدان شهری (سبز شده) را فراهم کرد - طرح چارچوب توسعه شهری Hamm-Mitte نتایج رقابت سرمایه گذاران قبلی را که قرار بود یک پارکینگ زیرزمینی به عنوان یک پارکینگ زیرزمینی ایجاد کند، تصویب کرد. نقطه مقابل مرکز Allee.

همانطور که مشخص است، خشم متمرکز شهروندان باعث شد که ائتلاف SPD-CDU برای جلوگیری از برگزاری اولین همه پرسی قریب الوقوع در سال 1996 در شهر تسلیم شود. همه طرح‌های اخیر مشترک بودند که مکان کنیسه باید به عنوان یک یادبود در برنامه‌ریزی ادغام می‌شد.

با تغییر دولت در Hammer Rathaus در سال 1999، دو جنبه شروع به توسعه بیشتر طراحی مجدد سانتا مونیکا-پلاتز و طراحی مرتبط با بنای یادبود در کنیسه کرد: از یک طرف، فضاهای پارکینگ - از جمله بابانوئل - میدان مونیکا - می تواند به موانع و حلقه های سیگنال مجهز شود. از سوی دیگر باید با بازاریابی حرفه ای شهری جلوی رکود محله های درون شهری را گرفت. به جای مسدود کردن منطقه با ساختمان‌ها، سانتا-مونیکا-پلاتز و خیابان‌ها (و میدان‌های اطراف) باید از نظر ساختاری بازطراحی شوند و در نتیجه امکان ایجاد یک "فرهنگ رویداد" فراهم شود.

هر دو رشته توسعه با مصوبه شورا در ژوئیه 2001 برای طرح توسعه 12/2001 "میدان سانتا مونیکا و خیابان های مجاور" در آن ادغام شدند. در عین حال طراحی مجدد سایت کنیسه از طریق مسابقه ایده و اجرا ترویج شد که نتیجه آن ایجاد یک یادبود شهری در محوطه کنیسه سابق و مدرسه بود. هنرمندان مشهور، برنامه ریزان شهری و منظر برای این مسابقه برنده شدند: Wilfried Hagebölling Paderborn)، Büro Junker و دوره هایی با Manfred Jockheck (Dortmund / Hamm)، Erich Lütkenhaus با Paul Flender (Hamm)، Lützow 7 (برلین)، Ekkehard Neumann. (Münster)، Ansgar Nierhoff (کلن) و Atelier Schreckenberg شریک HAWOLI (برمن).

دانش‌آموزان مدارس متوسطه همر باید به عنوان بخشی از درس‌های خود به این موضوع بپردازند و پیشنهادات خود را توسعه دهند. در 21 نوامبر 11.2001، کمک ویلفرد هاگبولینگ توسط هیئت داوران به عنوان طرح برنده شناخته شد. دو مشارکت دانشجویی ارائه شده مورد ستایش قرار گرفتند.

Hagebölling در نظر دارد کل ملک را به عنوان یک یادبود مطابق با وظیفه در دست طراحی کند. هاگبولینگ در گزارش توضیحی خود می‌گوید: «پلان‌های کف کنیسه و مدرسه یهودی هنوز بازسازی نشده‌اند و حداقل می‌توان بخشی از آن را به‌عنوان بقایای پایه‌های موجود در زمین تأیید کرد». و در ادامه می گوید:

از این شواهد تاریخی و باستان شناسی، قرار است نقش برجسته ای به دست آید که مکان و گذشته آن را زنده می کند. شکل فعلی ملک در غرابت، فراموشی و جذابیت ساده لوحانه آن و همچنین درختان موجود باید در طراحی مجدد گنجانده شود.

پلان های طبقات در سطوح مختلف با سنگفرش، پله ها و پلاتوهای موجود در محوطه مشخص و شکل می گیرد. قرار است کل ملک در شبکه ای متراکم با درختان چنار کاشته شود تا یک باغ درختی شکل بگیرد و درختان موجود در کاشت جدید به عنوان "چهل و یکمین شاهدان معاصر" حفظ شوند.

این میدان با نقش برجسته کف توسط سقف شاخ و برگ درختان چنار کشیده شده است و بیشه ای را در منظره شهری تشکیل می دهد که آثار گذشته در آن محفوظ است. بین سه قطعه دو زاویه یکسان ساخته شده از فولاد زنگ زده، یک فضای هسته کاوش شده و به عنوان یک مرکز جدید در داخل بیشه تعریف شده است. به دلیل سخت‌گیری و تخصیص دقیق آرنج‌ها به یکدیگر، انرژی‌های فضایی به هم پیوسته، متراکم شده و در زنجیره‌ای از فضا، زمان و سکوت نگه داشته می‌شوند. این یک مکان متحرک و باوقار را فراتر از همه نمادهای سطحی عزاداری و عزاداری یا بلاغت ایجاد می کند، که با اکراه در منظره شهر از طریق دیگری بودن و خاص بودن خود - فضایی مراقبه - راه می افتد. (...) هر گونه نوشته و تابلوی نام ضروری باید با احتیاط به عنوان دال کف گنجانده شود.

انتظار می رود که سایت یادبود نیز در بهار 2003 با آخرین مرحله ساخت و ساز شمالی تکمیل شود. مراسم یادبود امسال در 9 آبان برای آخرین بار در سایه سرویس بهداشتی سابق روبروی سنگ یادبود برگزار شد.

زیگبرت کونزل 

(کارمند گروه شورای سبز، عضو مشاور در کمیته توسعه شهری و حمل و نقل، نماینده منطقه در منطقه Hamm-Mitte، عضو هیئت داوران "یادبود در سایت کنیسه سابق")

لوح یادبود آسیب دیده است

در مورد حادثه ای در شهر دوقلوی هام اورانینبورگ در "Jüdischen Allgemeine" در 7.11.2002 نوامبر XNUMX می توانید بخوانید: "پلاک یادبود راهپیمایی مرگ توسط غریبه ها در اورانینبورگ آسیب دید. پلاک در اورانینبورگ کوبیده و خاک شد، پلیس در اورانینبورگ اعلام کرد. همچنین دو گلدان بتنی روی پلاک یادبود نیز کلنگ زنی شده بود که تیم تحقیقاتی برای روشن شدن جنایت تشکیل شد. - چنین چیزی چندین بار در هفته در آلمان اتفاق می افتد و اگر فقط WA را مطالعه نکنید، می توانید از آن مطلع شوید.

پیدایش "چکش سبز" از زمانی آغاز شد که برخی از مردم به تدریج به نحوه برخورد با طبیعت و محیط زیست خود فکر کردند. مثلاً از خود پرسیدند اگر به مصرف قبلی خود ادامه دهیم چه می شود یا افزایش شدید تردد خودروها چه پیامدهایی در پی خواهد داشت. این سوالات توسط یک اقلیت آشکار در جمعیت پرسیده شده است. برخی از مردم شروع به سازماندهی خود در گروه های شهروندان برای رسیدگی به برخی نارضایتی ها و جستجوی جایگزین کردند.

هنگامی که پس از یک مرحله مقدماتی طولانی، ابتکار شهروندان هام در فوریه 1976 برای جلوگیری از دومین نیروگاه هسته ای برنامه ریزی شده در هام (THTR تقریباً پنج سال در دست ساخت بود) تأسیس شد، رسانه ها انتقاد بسیار کمی در مورد انرژی هسته ای گزارش کردند. گیاهان حتی در صفحات محلی "Westfälischer Anzeiger" (WA) اطلاعات بسیار ناکافی در مورد اعتراضات ما وجود داشت و مطمئناً تحقیقات مستقل و انتقادی نبود. تیم تحریریه محلی "Westfälische Rundschau" کمی به روی ما بازتر بود. با این حال، نسخه محلی WR در Hamm تنها تیراژ حدود 5.000 نسخه داشت و در سال 1981 متوقف شد.

درگیری‌های بعضاً خشونت‌آمیز در مورد نیروگاه هسته‌ای بروکدورف در سال‌های 1976/77 و هیستری تروریستی که پس از اقدامات مختلف RAF آغاز شد، بحث آرام و عینی را با بسیاری از شهروندان در مورد خطرات انرژی هسته‌ای دشوار کرد. معلوم شد که صحبت کردن با یکدیگر در مورد مشکلات روزمره که با واقعیت بلافصل زندگی بسیاری از افراد مرتبط است، اغلب بسیار آسان تر است. برای مثال، وضعیت زمین های بازی، حفاظت از درختان و طبیعت، زباله ها، صرفه جویی در انرژی یا وضعیت ترافیک در هام از جمله این موارد بود. در رسانه های آن زمان، این موضوعات بسیار مورد غفلت قرار می گرفت و افرادی که می خواستند چیزی را تغییر دهند اغلب به اندازه کافی مورد تمسخر یا حمله وحشیانه قرار می گرفتند. به همین دلیل بیش از 200 روزنامه شهرستانی و روزنامه جایگزین در سراسر کشور ایجاد شد. آن‌ها تلاش کردند تا در مقابل رسانه‌هایی که توسط منافع قدرتمند صنعتی و اقتصادی کنترل می‌شود، جامعه‌ای متضاد ایجاد کنند.

بعد از اینکه تعدادی تجربیات منفی با مطبوعات محلی در هم داشتیم، یک گروه تحریریه به ابتکار شهروندان تشکیل شد و شروع به کار کرد. این به هیچ وجه آسان نبود، زیرا هیچ کس تجربه روزنامه نگاری نداشت و همچنین شبکه توزیع وجود نداشت. از آنجایی که حزب سبز در آن زمان هنوز وجود نداشت، ما به عنوان یک ابتکار شهروندی غیرحزبی به نام «چکش سبز» مشکلی ایجاد نکردیم.

اگر قرار نبود روزنامه منبع اصلی انتشارات مطبوعاتی و اعلامیه های ما باشد، باید شیوه نگارش مقالات را تغییر می دادیم. با گسترش دامنه موضوعات بسیار فراتر از مشکلات انرژی هسته ای، تماس هایی با سایر انجمن های زیست محیطی، حافظان طبیعت و گروه های جهان سوم ایجاد شد که بعدها برای همکاری بیشتر بسیار مفید بود.

البته، ما در آن زمان کامپیوتر نداشتیم، اما مجبور بودیم سرفصل‌ها را با حروف خط‌دار طراحی کنیم. صفحات ماشین تحریر کوچک شده و به ستون هایی چسبانده شده اند تا شبیه طرح یک روزنامه "واقعی" باشند. جای تعجب نیست که تولید چنین نسخه ای و تمام تزئینات اغلب چندین هفته طول می کشد. با روزنامه می خواستیم به افرادی هم بپردازیم که هنوز یا به سختی به اهداف ما نرسیده بودند. از آنجایی که فروش در غرفه های اطلاع رسانی و رویدادها برای این کار کافی نبود، من هنوز فروش بار را که در سه نسخه اول انجام شد به یاد دارم. تعداد زیادی از کارکنان پیشخوان که حوصله سر رفته بودند، نه تنها «چکش سبز» را خریدند، بلکه ما را در بحث های طولانی درگیر کردند و برای ما آبجو سرو کردند، به طوری که ما نمی توانستیم به سرعت جلو بیفتیم. این هنوز کار اساسی واقعی بود!

پس از سه نسخه، ترکیب سردبیری روزنامه فصلنامه تغییر کرد و از آن به بعد، زیگبرت کونزل تا حد زیادی مسئول تا پایان آن بود. با گذشت زمان، مغازه های کوچکتر مختلفی به عنوان مراکز فروش ظاهر شدند.

موضوعات در "چکش سبز" همچنین به آنچه که ابتکارات شهروندان همیشه در ابتدا باید انجام دهند، یعنی پرداختن به قانون دشوار برنامه ریزی و مجاری مختلف اختیاراتی که در بسیاری از تصمیمات شهرداری نقش دارند، مربوط می شود. مجموعه ای کامل از تصمیمات اداری و شورا در این مقاله ها مورد سوال انتقادی قرار گرفت. این در مورد حفاظت از بخش های مهم زیست محیطی چشم انداز در Lippe، Ahse و Salzbach و همچنین حفاظت و نگهداری از جنگل های مختلف بود. شیدایی جاده سازی روسای ادارات و سیاستمداران مختلف با استدلال و نگرانی مقابله شد.

از آنجایی که گروهی در ابتکار شهروندان ما وجود داشت که به طور عملی با باغبانی زیست محیطی سروکار داشتند، این فعالیت در رساله های گسترده ای در مورد سبزی کاری و، در آخر، حمایت از مصرف کننده منعکس شد. کشاورزی ارگانیک در آن زمان برای اکثر مردم موضوعی کاملاً عجیب و غریب بود. اما اولین رسوایی های غذایی نقطه شروع مهمی برای حساس تر کردن مردم بود.

در شماره های اول با احتیاط بیشتری در مورد مقاومت خود در هام گزارش دادیم تا آرام آرام خوانندگان را با این موضوع آشنا کنیم. این اکراه پس از چند موضوع متوقف شد، زیرا تهدید به راه اندازی THTR و ساخت برنامه ریزی شده نیروگاه های هسته ای بیشتر (به عنوان مثال خط ساخت 80) اظهارات متعهدانه ما را ضروری می کرد. در قسمت جاری گزارش هایی در مورد مشکلات امنیتی THTR، فرآیندهای طولانی در برابر راه اندازی و طرح کنترل بلایا وجود داشت. حتی در آن زمان، مشارکت در انرژی های جایگزین، پالایش زغال سنگ یا همبستگی با گورلبن فراتر از چارچوب باریک یک جنبش یک نقطه ای اشاره کرد.

ادامه در THTR-Rundbrief Nr.: 81!

گل هورست (عضو سابق گروه تحریریه «چکش سبز»)

در 13.9.2002 سپتامبر XNUMX، وزارت اقتصاد و شرکت‌های متوسط، انرژی و حمل‌ونقل ایالت نوردراین-وستفالن در نامه‌ای به THTR به ما نوشت: «توسعه همانطور که مشخص بود خاتمه یافته است» و به ما اطمینان داد: "دولت ایالتی از دولت فدرال در تلاش هایش برای تولید برای پایان دادن به جریان الکتریکی از انرژی هسته ای اتمی به شیوه ای منظم حمایت می کند."

اکنون در صفحه اصلی Forschungszentrum Jülich می خوانیم که آنها در حال کار بر روی توسعه بیشتر THTR به منظور ساخت یک راکتور مدولار بستر Pebble جدید در آفریقای جنوبی هستند. این مرکز تحقیقاتی از جمله از طرف وزارت NRW که ادعا می کند توسعه THTR را "لغو" کرده است، تحقیقاتی را انجام می دهد. در اوایل سال 1997، دولت ایالتی سبز-قرمز و مرکز تحقیقات یولیخ در یک جلسه استماع پارلمان ایالتی در مورد اینکه فعالیت‌های تحقیقاتی هسته‌ای قبلی فقط باید رآکتورهای بسیار بیمار و در حال حاضر موجود را ایمن‌تر کند، راه خود را از آن خارج کردند (به THTR مراجعه کنید. RB شماره 56، 1997). اما اکنون موضوع این است که با کمک یک موسسه تحقیقاتی NRW و حداقل با تحمل یک دولت ایالتی قرمز-سبز در ایالت دیگر، جایی که باید در NRW توقف کرد. ما از وب سایت Forschungszentrum Jülich نقل می کنیم:

EVU ESKOM آفریقای جنوبی مایل به ساخت یک راکتور هسته‌ای از نوع سنگریزه در آفریقای جنوبی است.

چنین راکتوری، مجهز به عناصر سوخت کروی، تاکنون تنها در آلمان ساخته شده است (رآکتور دمای بالا توریم، THTR در Hamm-Uentrop، Westphalia). با توجه به مفهوم ایمنی خاص آن، نوع راکتور به عنوان یک راه حل آینده گرا در ساخت راکتور در نظر گرفته می شود. به همین دلیل، آفریقای جنوبی با Forschungszentrum Jülich، شرکت آلمانی ABB در مانهایم و شرکت انگلیسی AEA Technologies در Risley در تماس نزدیک هستند.

شرکت AEA-Technologies این راکتور جدید را خواهد ساخت. Forschungszentrum Jülich در این پروژه شرکت داشت زیرا ایده ساخت یک راکتور بستر سنگریزه در اصل از مرکز تحقیقات (پروفسور شولتن) بود، زیرا کار تحقیق و توسعه بر روی THTR عمدتاً در مرکز تحقیقاتی Jülich انجام شد و به دلیل اینکه طرح‌های نسخه‌های مدولار جدیدتر این نوع راکتور در جایی که اکنون موسسه تحقیقات ایمنی و فناوری راکتور در مرکز تحقیقات است، توسعه داده شد.

***

بالای صفحه

***

***

بالای صفحه

***