04 cze 2012

Reaktor ze złożem żwirowym w Jülich: Śladem prób zatuszowania przez operatora!

Od Horsta Blume

15 maja 2012 Rainer Moormann i dziennikarz Jürgen Streich zwrócili się do Christiana Küppersa, przewodniczącego komisji śledczej, która zajmuje się historią wypadków i wcześniej nieprzetworzonej radioaktywnej wody w AVR w 1978 roku w Jülich.

Forschungszentrum Jülich (FZJ) zazwyczaj odmawia udzielenia dwóm krytykom reaktora ze złożem żwirowym szczegółowych informacji na temat tego często ignorowanego wypadku. Obaj znaleźli jednak inne źródło informacji i teraz podają wstępne informacje na temat faktów i pytań, które nie zostały wystarczająco rozważone. Piszesz: „Zaczęliśmy przeglądać nowo dostępne dokumenty dotyczące kwestii bezpieczeństwa technicznego i procesów incydentów i już teraz możemy powiedzieć, że nasze najgorsze podejrzenia zostały przekroczone – również w odniesieniu do radzenia sobie z zagrożeniami krytycznymi, a nawet nieuprawnioną manipulacją systemem ochrony reaktora w przebieg powyższego wydarzenia z 1978 roku.”

Radioaktywna woda w glebie od 1978 r.

Moormann i Streich zwracają uwagę, że 25 - 30 t wysoce radioaktywnej wody wypadkowej w glebie i wodach gruntowych odkryto dopiero po 21 latach w 2000 r. i że konieczne będą dodatkowe pomiary podczas przyszłych prac renowacyjnych w celu uzyskania realistycznych ocen potencjalne zagrożenie dla zdrowia .

Według oficjalnej wersji większość radioaktywnego strontu pozostała na miejscu iw mniejszym stopniu opuściła teren reaktora. Jednak zdaniem Moormanna i Straucha należy pilnie sprawdzić, czy na przestrzeni dziesięcioleci można wykluczyć wpływy mobilizujące, takie jak zmiany wartości pH.

Moormann i Strauch uważają koncentrację trytu za bardzo problematyczną:

„Nadal istnieje możliwość, że podczas spuszczania wody z reaktora i podczas nieco amatorskiej próby zestalenia radioaktywnej wody za pomocą pospiesznie przyniesionego betonu w pobliżu uszkodzonego złącza podłogowego można znaleźć większe ilości trytu niż HTO. Gdyby tak było, AVR doprowadziłby do największego znanego skażenia radioaktywnego wód gruntowych w Europie Zachodniej: Mamy obecnie obowiązujący limit wody pitnej 100 Bq / l dla trytu z całkowitą ilością rozlanego trytu ok. Porównaj 500 miliard bekereli.
Więc pytanie: czy jest na pewno pewne, że ten tryt wybrał prawdopodobnie bardziej nieszkodliwą drogę do atmosfery poprzez parowanie, zamiast do wód gruntowych? A może ten argument był być może na pierwszym planie, że nie trzeba dopuścić do ogromnego skażenia radioaktywnego wód gruntowych, a tym samym dalej ograniczać możliwości rynkowe dla reaktorów ze złożem żwirowym? Jak zapewne wiecie, ekspert w tamtym czasie miał nadzieję na projekt reaktora ze złożem żwirowym w Afryce Południowej PBMR i był tam stosunkowo mocno zaangażowany od około 2000 roku do jego upadku w 2010 roku.

Czy wody gruntowe zostały skażone radioaktywnie?

Po wypadku w wodociągach na niższych piętrach nie odkryto zauważalnych ilości trytu. Zgodnie z oficjalną wersją, występujące skażenie wód gruntowych ogranicza się do górnego poziomu wód gruntowych, podczas gdy publiczna woda pitna została pobrana z niższych poziomów. Nie oznacza to jednak, że można podać wszystko jasne:

„W odniesieniu do argumentu 3 należy zauważyć, że

a) Oprócz publicznego poboru wody pitnej występują inne formy wykorzystania wód gruntowych (nawadnianie, pojenie bydła itp.), które wpłynęłyby korzystnie na wyższe piętro. Czy takie wykorzystanie górnego poziomu wód gruntowych można definitywnie wykluczyć w okresie 1978-1982 w dolnym biegu AVR?

b) Według informacji ekspertów Rheinbraun istnieją połączenia między poziomami wód gruntowych na danym obszarze. Czy można z wystarczającą pewnością wykluczyć przenikanie radioaktywności do głębszych poziomów wód gruntowych przy poborze wody pitnej? Czy kolejność pobierania próbek w wodociągach do pomiaru trytu była tak bliska, że ​​i tak należało odkryć tymczasową „chmurę trytu”?

Na koniec pojawia się pytanie, w jaki sposób dokładnie rejestrowano emisje trytu przez powietrze wylotowe. Jak być może wiesz, od 1966 do sierpnia 1973 nie zauważono, że filtry trytu w AVR nie działały i że cały tryt został uwolniony do środowiska w postaci niefiltrowanej.

W związku z tym, że częste przypadki białaczki dziecięcej (1980-90), które miały miejsce w rejonie Jülich, przynajmniej pod względem czasu mogą być związane z wypadkiem wnikającym do wody w AVR, uważamy, że dokładne przeanalizowanie tych pytań jest absolutnie konieczne. niezbędny. W szczególności należy zakwestionować to, co uważamy za przedwczesne odstraszanie FZJ, AVR i niektórych oficjalnych organów w tej sprawie, ponieważ ludność ma prawo do pełnej dokumentacji procesów uwalniania i ewentualnych konsekwencji zdrowotnych, w tym wszelkich wątpliwości.”

Czy dozwolone były wysokie temperatury reaktora?

Podsumowując, Moormann i Steich wskazują, że w grudniu 1987 roku eksperymentalnie ustalono, że mały THTR w Jülich miał znacznie wyższe temperatury niż wcześniej zakładano w pewnych punktach. Powstaje pytanie, czy wysokie temperatury podczas eksploatacji w latach 1974-1987 wykraczały poza 13. dodatkowe zawiadomienie o homologacji AVR. Innymi słowy: czy reaktor był w ogóle eksploatowany zgodnie z zatwierdzonymi wymogami prawnymi?

Niechciane wyniki nie zostaną opublikowane!

Incydenty, wysokie temperatury i wnikanie wody w AVR obliczono za pomocą programu komputerowego WAPRO w Jülich Research Center. Jednak tylko na podstawie szacowanych szczytowych temperatur, które są zdecydowanie za niskie.

„Obliczenia z wyższymi temperaturami szczytowymi są znane tylko dla warunków reaktora od 1988 r., tj. dla mniej problematycznych przypadków z ogólnie niższym poziomem temperatury reaktora. Według naszej wiedzy, wyniki WAPRO są również prawdziwe dla problematycznych warunków 1974-87 (temperatura gazu 950 ° C plus rzeczywista szczytowa temperatura grafitu ponad 1300 ° C) została wygenerowana, ale nigdy nie została upubliczniona z powodu niepożądanych wyników (awaria projektowa nie była kontrolowana, dlatego reaktor jest niebezpieczny). Dlatego zalecamy, aby zażądać takich wyników WAPRO od AVR ”.

To, jak FZJ od dziesięcioleci radzi sobie z nieprzyjemnymi wynikami testów i bezpieczeństwem ludzi, jest mrożące krew w żyłach. Tutaj widać wierzchołek góry lodowej. Co jeszcze z tego wyjdzie?

Dłuższy artykuł o Rainerze Moormannie pod tytułem „Czy prawda może być grzechem?” Ukazał się w miesięczniku biznesowym „brand eins” od maja 2012 roku. Możesz to przeczytać tutaj: http://www.westcastor.de/br1.pdf

*

W nawiązaniu do: Artykuł prasowy 2012

***

góra strony

***

***

góra strony

***