04 ژوئن 2012

راکتور بستر سنگریزه ای در جولیخ: در پی تلاش های اپراتور برای پوشش دادن!

از هورست بلوم

در 15 می 2012، راینر مورمن و یورگن استریخ روزنامه نگار به کریستین کوپرز، رئیس کمیته تحقیقاتی که به تاریخچه حوادث و ورود آب رادیواکتیو فرآوری نشده قبلی به AVR در سال 1978 در یولیخ می پردازد، مراجعه کردند.

Forschungszentrum Jülich (FZJ) معمولاً از دادن اطلاعات دقیق در مورد این حادثه اغلب نادیده گرفته شده به دو منتقد راکتور بستر سنگریزه خودداری کرده است. با این حال، این دو منبع اطلاعات متفاوتی یافته اند و اکنون نشانه های اولیه حقایق و سوالاتی را ارائه می دهند که به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته است. شما می نویسید: "ما شروع به بررسی اسناد جدید در دسترس در مورد مسائل ایمنی فنی و فرآیندهای حادثه کرده ایم و می توانیم بگوییم که از بدترین سوء ظن ما فراتر رفته است - همچنین در مورد مقابله با خطرات بحرانی و حتی دستکاری غیرمجاز سیستم حفاظت راکتور در دوره رویداد فوق در سال 1978.

آب رادیواکتیو در خاک از سال 1978

مورمن و استریچ اشاره می‌کنند که 25 تا 30 تن از آب تصادفی بسیار پرتوزا در خاک و آب‌های زیرزمینی تنها پس از 21 سال در سال 2000 کشف شد و اندازه‌گیری‌های بیشتری در طول کار نوسازی آتی ضروری خواهد بود تا به ارزیابی‌های واقع بینانه برسیم. پتانسیل خطر سلامتی

بر اساس نسخه رسمی، بیشتر استرانسیوم رادیواکتیو در محل باقی مانده است و تنها به میزان کمتری از سایت راکتور خارج شده است. با این حال، به نظر مورمن و استراخ، بررسی اینکه آیا تأثیرات تحرکی مانند تغییرات در مقدار pH را می توان در طول دهه ها رد کرد، ضروری است.

Moormann و Strauch غلظت تریتیوم را بسیار مشکل ساز می دانند:

"هنوز این احتمال وجود دارد که مقادیر بیشتری از تریتیوم نسبت به HTO در حین تخلیه آب از راکتور و در طول تلاش شاید تا حدی آماتوری برای جامد کردن آب رادیواکتیو در نزدیکی اتصال کف معیوب با یک میکسر بتن عجولانه یافت شود. اگر چنین بود، AVR منجر به بزرگترین آلودگی آب های زیرزمینی رادیواکتیو شناخته شده در اروپای غربی می شد: ما در حال حاضر حد مجاز آب آشامیدنی 100 Bq / L برای تریتیوم با مقدار کل تریتیوم ریخته شده تقریباً داریم. 500 میلیارد بکرل را مقایسه کنید. .
بنابراین سؤال این است: آیا قطعاً مطمئن است که این تریتیوم به جای رفتن به آب‌های زیرزمینی، مسیر احتمالاً بی‌ضررتر را از طریق تبخیر به جو رفته است؟ یا شاید این استدلال در پیش زمینه عدم پذیرش آلودگی عظیم رادیواکتیو آب های زیرزمینی و در نتیجه کاهش بیشتر فرصت های بازار راکتورهای بستر سنگریزه بود؟ همانطور که احتمالا می دانید، کارشناس در آن زمان به پروژه راکتور بستر سنگریزه ای آفریقای جنوبی PBMR امیدوار بود و از حدود سال 2000 تا زمان فروپاشی آن در سال 2010 به شدت درگیر آن بود.

آیا آب های زیرزمینی به طور رادیواکتیو آلوده شده اند؟

پس از حادثه در آبرسانی، مقادیر قابل توجهی تریتیوم در طبقات زیرین کشف نشد. طبق نسخه رسمی، آلودگی آب های زیرزمینی رخ داده به سطح بالایی آب های زیرزمینی محدود شده است، در حالی که آب شرب عمومی از سطوح پایین تر برداشته شده است. با این حال، این به این معنی نیست که می توان یک موضوع کاملاً واضح ارائه کرد:

«در مورد استدلال 3 باید توجه داشت که

الف) علاوه بر برداشت عمومی آب آشامیدنی، اشکال دیگری نیز از آب های زیرزمینی (آبیاری، آبیاری گاو و غیره) وجود دارد که ترجیحاً طبقه بالایی را تحت تأثیر قرار می دهد. آیا می توان چنین استفاده هایی از سطح بالای آب زیرزمینی را برای دوره 1978 - 1982 در پایین دست AVR به طور قطع رد کرد؟

ب) بر اساس اطلاعات کارشناسان راینبراون، ارتباط بین سطوح آب زیرزمینی در منطقه مربوطه وجود دارد. آیا تراوش رادیواکتیویته به سطوح عمیق‌تر آب‌های زیرزمینی با برداشت آب آشامیدنی را می‌توان با اطمینان کافی رد کرد؟ آیا توالی نمونه برداری در آبرسانی برای اندازه گیری تریتیوم آنقدر نزدیک بود که در هر صورت باید یک "ابر تریتیوم" موقت کشف می شد؟

در نهایت، سوالی که برای ما پیش می آید این است که انتشار تریتیوم دقیقاً چگونه از طریق هوای خروجی ثبت شده است. همانطور که می دانید، از سال 1966 تا آگوست 1973 متوجه نشدند که فیلترهای تریتیوم در AVR کار نمی کنند و تمام تریتیوم بدون فیلتر وارد محیط می شود.

با توجه به اینکه موارد مکرر لوسمی دوران کودکی (1980-90) که در منطقه یولیچ رخ داده است، حداقل از نظر زمانی می تواند با حادثه ورود آب AVR مرتبط باشد، ما بررسی کامل این سوالات را کاملاً می دانیم. لازم است. به طور خاص، آنچه را که ما منصرف شدن زودهنگام FZJ، AVR و برخی ارگان های رسمی در این مورد می دانیم، باید مورد تردید قرار گیرد، زیرا مردم حق دارند مستندات کاملی از فرآیندهای انتشار و پیامدهای بهداشتی احتمالی، از جمله همه ابهامات، داشته باشند.

آیا دمای بالای راکتور مجاز بود؟

در خاتمه، مورمن و استیچ اشاره می‌کنند که در دسامبر 1987 به طور تجربی ثابت شد که THTR کوچک در یولیخ دمای بسیار بالاتری نسبت به آنچه قبلاً در برخی نقاط در نظر گرفته شده بود دارد. این سوال مطرح می شود که آیا دمای بالا در طول عملیات از سال 1974 تا 1987 خارج از اخطار تکمیلی سیزدهم تاییدیه AVR بوده است؟ به عبارت دیگر آیا راکتور حتی در چارچوب شرایط مصوب قانونی کار می کرد؟

نتایج ناخواسته منتشر نخواهد شد!

حوادث، دمای بالا و ورودی آب در AVR با استفاده از برنامه کامپیوتری WAPRO در مرکز تحقیقات یولیچ محاسبه شد. با این حال، تنها بر اساس دمای تخمینی اوج بسیار پایین است.

"محاسبات با دمای پیک بالاتر فقط برای شرایط راکتور از سال 1988 به بعد شناخته شده است، یعنی برای موارد کم مشکل تر با سطح دمای کلی پایین تر راکتور. طبق اطلاعات ما، نتایج WAPRO برای شرایط مشکل ساز 1974-87 (دمای گاز) نیز صادق است. 950 درجه سانتی‌گراد به‌علاوه اوج دمای واقعی گرافیت بیش از 1300 درجه سانتی‌گراد) تولید شد، اما به دلیل نتایج نامطلوب (حادثه طراحی کنترل نشده، راکتور بنابراین ناامن است) هرگز عمومی نشد. بنابراین توصیه می‌کنیم چنین نتایج WAPRO را از AVR درخواست کنید. "

نحوه برخورد FZJ با نتایج آزمایشات ناخوشایند و با ایمنی افراد برای چندین دهه، موها را افزایش می دهد. در اینجا نوک یک کوه یخ نمایان می شود. چه چیز دیگری از آن خواهد آمد؟

مقاله طولانی تر در مورد راینر مورمن با عنوان "آیا حقیقت می تواند گناه باشد؟" در ماهنامه تجاری "brand eins" از می 2012 ظاهر شد. شما می توانید آن را در اینجا بخوانید: http://www.westcastor.de/br1.pdf

*

بیشتر به: مقاله روزنامه 2012

***

بالای صفحه

***

***

بالای صفحه

***