Biuletyny THTR z 2004 roku

***

***

Biuletyn THTR nr 88 luty 2004

Lobby nuklearne kontratakuje:

HTR w Chinach i Japonii!

Fundusze unijne na dalszy rozwój HTR!

Ani apartheid w RPA, ani masakra na placu Tiananmen w Pekinie w 1989 r. nie powstrzymały przemysłu jądrowego i jego beneficjentów przed lobbowaniem w tych krajach technologii reaktorów wysokotemperaturowych, która już podupada. W wyniku ponad 70 prac nad reaktorami HTR przeprowadzonych przez ośrodek badań jądrowych w Jülich w latach 1990-1995, reaktory te zostały zbudowane prawie całkowicie niezauważone przez świat w Japonii i Chinach, gdzie po raz pierwszy stały się krytyczne w latach odpowiednio 1998 i 2000. W ostatnich latach lobby nuklearne stworzyło HTR-TN (Sieć Technologiczna), instrument, w którym 17 europejskich instytucji badawczych i korporacji na całym świecie pracuje nad ustanowieniem linii HTR jako głównego elementu rzekomo z natury bezpiecznej „linii czwartego reaktora”. .

Co najmniej 17 milionów euro zostało udostępnionych na szczeblu UE w 2001 r. na powrót HTR. Greenpeace oskarża niemieckiego ministra spraw zagranicznych Fischera o „po cichu obserwował podczas debaty nad konstytucją UE w Konwencie Europejskim, jak promowanie energii jądrowej jest zakotwiczone w projekcie jako jedyna forma energii”.

Japoński Instytut Badań Atomowych (JAERI), partner współpracy naukowej Forschungszentrum Jülich (FZJ), działa od 1969 roku w sprawie opracowania Reaktora Testowego Inżynierii Wysokotemperaturowej (HTTR).

W 1987 roku, rok po Czarnobylu, japońska Komisja Energii Atomowej podjęła decyzję o budowie tego reaktora. w marzec 1991 W centrum badawczym w Oarai rozpoczęła się budowa 30 MW HTTR. Ten reaktor nie służy do wytwarzania energii elektrycznej, ale do tego Zaopatrzenie w ciepło technologiczne myśl. Ma on na celu przyspieszenie stosowania wyższych temperatur w HTR poprzez zbadanie bezpośredniego zastosowania ciepła wysokotemperaturowego za pośrednictwem pośredniego wymiennika ciepła z helem.

Budowę zakończono w 1996 roku z wyjątkiem magazynu wypalonego paliwa i hali doświadczalnej. Następnie przeprowadzono testy funkcjonalne i udoskonalenia napędów prętów z powodu nadmiernego nagrzewania się górnej betonowej osłony.

Im Dezember 1997 zakończono produkcję elementów paliwowych do pierwszego załadunku 900 kg uranu przez japońską firmę Nuclear Fuel Industries Ltd (NFI). Na Pierwsza krytyczność miała miejsce 10 listopada 1998 r., a testy zerowej energii miały miejsce w styczniu 1999 r. Po próbie mocy od września 1999 do listopada 2001, HTTR po raz pierwszy osiągnął pełne obciążenie. Jednak tak zwana operacja wysokotemperaturowa nie mogła się później odbyć z powodu problemów technicznych. W różnych artykułach w czasopiśmie „Atomwirtschaft” (atw) kilkakrotnie podkreślano, że przy opracowywaniu HTTR wykorzystano obszerny know-how z Niemiec. Dotyczy to w szczególności „przepisu” w technologii elementów paliwowych.

Forschungszentrum Jülich w swoim spisie publikacji naukowych w Internecie, ograniczonym do lat 1990-1995, wymienia ponad 70 (!) prac i badań, które pomimo wyłączenia THTR i oficjalnej likwidacji tej linii reaktora w Niemczech, zajmują się bezpośrednio dalszym rozwojem HTR. W związku z HTTR w Japonii można zobaczyć pięć badań z 1992 i 1995 roku. Trzy referaty zostały zaprezentowane na „Międzynarodowej Konferencji Projektowania i Bezpieczeństwa Zaawansowanych Elektrowni Jądrowych, Proceedings” z 25-29 października 1992 w Tokio przedstawione:

HJ Rütten i E. Teuchert „Zaawansowane funkcje bezpieczeństwa wózków HTR ze złożem żwirowym z wykorzystaniem toru” oraz „Zaawansowane funkcje bezpieczeństwa wózków ze złożem żwirowym z wykorzystaniem toru” oraz „Wykorzystanie toru w wózkach HTR ze złożem żwirowym z zaawansowanymi funkcjami bezpieczeństwa”.

K. Kugler o „Opcjach projektowych dla zaawansowanego HTR”.

W sprawie „Światowej Rady Energetycznej 16^th Kongres z 8-13 października 1995 w Tokio Następnie odbył się wykład K. Kuglera i PW Phlippena pt.

Auf der Doroczna konferencja technologii jądrowych 1995 W Niemczech autorzy Jülich Baba, Hada, Singh i Barnert wygłosili wykład „Ewaluacje systemów wykorzystania ciepła do demonstracji procesu z HTTR w Japonii”.

Byłoby naprawdę bardzo interesujące dowiedzieć się, nad jakimi tematami pracował ten zapracowany ośrodek badawczy po 1995 roku. Ale o dziwo, lista publikacji naukowych kończy się w 1995 roku. Zbieg okoliczności?

A teraz, w oferowanej tutaj prostocie, kilka wskazówek dla laików, jak działa HTTR. Z THTR Hamm wiemy, że pręty odcinające tkwiły w kulistych kamyczkach, które były wykonane z kulistych elementów paliwowych pokrytych grafitem, i że pojawiły się wtedy znane problemy: pręty wygięte, kule częściowo zniszczone, kulki pękły, a pył grafitowy został zdmuchnięty.

Zbiornik ciśnieniowy HTTR w Japonii ma 13,2 m wysokości i 5,5 m średnicy, rdzeń reaktora ma całkowitą wysokość 2,9 mi średnicę 2,3 m i jest otoczony pierścieniem sześciokątne bloki grafitowe. Mówiąc prościej: wszystkie te bloki mają kształt plastrów miodu ustawionych obok siebie. W tym pustym cylindrze o długości 58 cm są zgodnie z metodą „przypiąć w bloku” Pręty sterujące są cofane od góry i hel, gaz chłodzący, znany z THTR, przepływa przez 7 mm wnękę pozostającą pomiędzy prętem a pustym cylindrem.

Elementy paliwowe nie mają kształtu kulek, ale wydrążone cylindry o strukturze plastra miodu, które z „Cząstki powlekane”(kulki PAC, cząstki paliwa) są wypełnione, jak wiemy z kul THTR.

Ponieważ Japonia jest bardzo podatna na trzęsienia ziemi, zewnętrzne struktury grafitowe są otoczone misternie zaprojektowanymi pierścieniami napinającymi, które mają działać jak twarde sprężyny. Ten HTTR, według atw „solidnie zbudowany”, powinien reprezentować najnowszy stan wiedzy w wielu dziedzinach. Ale ponieważ istnieje „światowy dryf zainteresowania” ze względu na konkurujące moduły HTR PBMR w RPA, HTTR „znajduje się na uboczu i na tym tle JAERI nie jest łatwo zapewnić dalsze finansowanie dla projekt” (w 8-9, 2001). Jednak kolejne testy planowane są na 2008 rok. "Pierwsze wyniki dotyczące uwalniania produktów rozszczepienia są bardzo zadowalające. (...) Z jednej strony dobre, niskie wyniki uwalniania nie są zaskoczeniem, gdyż elementy paliwowe praktycznie nie ulegają dopaleniu..." (atw 7, 2002).

Ponieważ w japońskiej firmie NFI „wiedza o produkcji paliwa HTR z klasycznych krajów HTR płynęła razem”, byłaby przyszła dostawa nowych samochodów HTR „nawet dla Niemiec” (!) (atw 2, 1999) zapewnione. Tak chcieliby przyjaciele energii jądrowej z Jülich. 

Może powinniśmy odwiedzić ją na Dniu Otwartym FZJ 27 czerwca 2004 roku?

Kiedy 19 stycznia 1978 r. wiceminister energetyki Chin Chang Pin odwiedził budowany wówczas w Hamm-Uentrop z 17-osobową delegacją THTR, kontakty niemiecko-chińskie zostały nawiązane już dwa lata wcześniej. Inżynierowie ze Stowarzyszenia Operatorów Dużych Elektrowni (VGB) z siedzibą w Essen podróżowali wówczas do Chin, gdzie celowo promowali HTR i zapraszali ich do Niemiec.

Chińskiego ministra energetyki przyjął w THTR prezes zarządu VEW Klaus Knizia (WR-WAZ od 20 stycznia 1; ta gazeta była jeszcze dostępna w Hamm w lokalnym wydaniu!). W kolejnych latach Innotec Energietechnik KG z rynku Essen mniejsze HTR na całym świecie, dla których oszacowano 35 mln DM, przy czym 70% kosztów musiał podnieść niemiecki rząd federalny.

„Obecnie prowadzone jest studium wykonalności z chińskim partnerem kooperacyjnym, który zarekomenduje HTR 100 zarówno do wytwarzania energii, jak i wytwarzania pary technologicznej oraz wytwarzania ciepła do zgazowania węgla” (Westfälischer Anzeiger z 21 stycznia 1 r.). W tym czasie istniały już intensywne kontakty między Centrum Badań Jądrowych Jülich oraz Instytut Techniki Jądrowej (INNET) na Uniwersytecie Tsinghua w Pekinie.

W 223-stronicowym raporcie „Ocena krajowych i zagranicznych koncepcji małych reaktorów wysokotemperaturowych”, przygotowanym na zlecenie Greenpeace, Lothar Hahn napisał w 1990 r.: „Zainteresowanie Chin HTR koncentruje się przede wszystkim na produkcji ciężkiego oleju za pomocą wtrysku pary trzeciorzędowej produkcji ropy naftowej. Dla projektów badawczo-rozwojowych rozpoczęto wspólnie z niemieckim ośrodkiem badań jądrowych Jülich Incydenty w Chinach wszelkie negocjacje zostały zerwane...”

Oprócz nieuniknionego ośrodka badań jądrowych Jülich, na pokładzie znajdowała się również filia Siemensa interatom. Duży system modułowy HTR o mocy 300 MW był również ze szwedzko-szwajcarską grupą Asea brązowy Boveri (ABB) zaplanowany. Jak powszechnie wiadomo, ABB i Siemens uruchomiły „HTR-GmbH” założona do budowy reaktorów wysokotemperaturowych w Związku Radzieckim.

Masakra na placu Tiananmen w Pekinie w 1989 r. nie powstrzymała jednak w najmniejszym stopniu przemysłu jądrowego i jego naukowców od dalszej późniejszej współpracy z Chinami, jak zobaczymy później. „Jeśli chodzi o takie transakcje, to tylko wtedy, gdy otrzymają ogromne wsparcie finansowe ze strony niemieckiej i dlatego, że producenci bezwzględnie muszą gdzieś zbudować system referencyjny” – napisał Lothar Hahn, były przewodniczący Niemieckiej Komisji Bezpieczeństwa Retorów.

Chińczycy zaczęli 1995 na terenie Uniwersytetu Tsinghua w Pekinie z budową reaktora wysokotemperaturowego o mocy 10 MW. Jest to reaktor ze złożem żwirowym, taki jak ten w Hamm-Uentrop. 1 grudnia 12 r. reaktor po raz pierwszy stał się krytyczny. „Testy układów gorących gazów zostały pomyślnie zakończone, a suszenie ceramicznych wnętrz reaktora jest na zaawansowanym etapie. Usunięto 103 kg wody. HTR-10 początkowo pracuje z obwodem wytwornicy pary, ale plany już się rozpoczęły reaktor w układ jednoobwodowy z bezpośrednią turbiną helową” (atw 8-9, 2001). Stanowi podstawę dla modułu HTR 200 MW od 2005 zbudowany i, jeśli zostanie pomyślnie wykorzystany, będzie wykorzystywany komercyjnie.

We wspomnianej wyżej liście ponad 70 prac przy HTR-ach w FZJ niemiecko-chińską współpracę między masakrą na placu Tiananmen a rozpoczęciem budowy w Pekinie dokumentuje:

• Na dorocznej konferencji technologii jądrowej 1990 zgłosili Fröhling, Schwarzkopp, Kugeler, Waldmann i Harzberger nt. „Zastosowanie HTR w produkcji ciężkiej ropy naftowej oraz w przemyśle chemicznym w Chinach – wyniki studium projektowego”.

• 1991 trzymali Fröhling, Waldmann, Schwarzkopp, Steinwarz, Zhong i Ye na „5^th UNITAR / UNDP-Konferencja na temat „Ciężkiej ropy naftowej i piasków bitumicznych” „w Caracas, Wenezuela: „Transfer technologii wytwarzania strumieni jądrowych dla wydobycia ropy naftowej i przemysłu petrochemicznego w Chinach”.

• Jestem sierpień 1993 napisali Zhang, Gerwin i Scherer: „Analiza procesu dyfuzji gazu podczas hipotetycznego wypadku wnikania powietrza w modułowym reaktorze gazowym chłodzonym gazem o wysokiej temperaturze”.

Z okazji pierwszej krytyczności HTR w Chinach odbyła się od godz 19-21 marca 2001 w Pekinie konferencja międzynarodowa z 46 uczestnikami z Chin, Francji, Niemiec, Japonii, Holandii, Rosji, RPA i USA. „Atomwirtschaft” (8 - 9, 2001) mówi o „podnoszącym na duchu uczuciu”, „w końcu jest w stanie ponownie celebrować krytyczność HTR”. Obiekt zrobił „bardzo schludne i czyste wrażenie”, a autor raportu ucieszył się, że „krajobraz HTR znów jest w ruchu”. Sprawozdawca atw nie jest jednak obcy. To jest dr odnośnie. nat. Chrysanth Marnet, uważni czytelnicy biuletynu THTR, znani jako członek zarządu Düsseldorfer Stadtwerke i „Stowarzyszenia Operatorów Dużych Elektrowni (VGB), a później dyrektora zarządzającego AVR w Jülich, który musiał odwołać swoją zaplanowaną w 1987 r. wycieczkę z wykładami do RPA z powodu protesty ruchu przeciw apartheidowi (por. RB nr 84).

W artykule atw Marnet przedstawia przegląd 21 wydziałów badawczych INET z ich 551 pracownikami, w tym 68 profesorami zwyczajnymi i 191 wykładowcami. Ciekawostką w tej publikacji z 2001 roku jest tabela „Przegląd nowych systemów HTR”, gdzie oprócz reaktorów w Chinach, Japonii, USA i RPA pojawiają się również Niemcy z HTR 200 MW: „Status: szczegółowe planowanie”. Chcielibyśmy dowiedzieć się o tym więcej!

Kilka lat temu Departament Energii USA (DOE) rozpoczął przygotowania do budowy nowej, rzekomo odpornej na katastrofy linii reaktora, którą rząd USA chce uzasadnić swoją ofensywę na budowę dużej liczby nowych elektrowni jądrowych rośliny krytykom. To jest "Generacja IV".

Europejskie firmy jądrowe i ich instytuty badawcze chcą dostać część wielkiego ciasta do dystrybucji w przyszłości i mają „Komisję Europejską” do wyrażenia zgody na 5. Program Ramowy UE (5. PR) bardziej zaangażować się w linię HTR. W ten sposób chcą promować akceptację HTR jako obiecujących kandydatów dla nowej generacji energii atomowej. W tym celu różne firmy i instytucje badawcze założyły w 2000 roku Sieć Technologiczna HTR (HTR-TN). Oto mała chronologia:

• Im Styczeń 2000 w Brukseli odbyła się konferencja z udziałem uczestników z 11 krajów.

• Im Listopad 2000 Utworzono komitet sterujący z Cogema (Francja), VTT (Finlandia) i Bund Deutscher Techniker e. V., Hagen (BDT, Niemcy).

• Im marzec 2001 współpracę z chińską INET uzgodniono na wspomnianym już kongresie HTR w Pekinie.

• Im Kwiecień 2001 VUJE (Słowenia) i Ciemat (Hiszpania) zostały dodane na trzecim posiedzeniu tego komitetu.

• Im Czerwca 2001 Sieć HTR została zaprezentowana w Moskwie na konferencji ISTC (Międzynarodowe Centrum Naukowo-Techniczne; organizacja ta jest finansowana głównie przez USA, według „Rosja obecnie”) oraz współpraca z rosyjskim Instytutem Kurchatowa i OKB (eksperymentalne biuro projektowe; oczywiście część kompleksu wojskowo-przemysłowego).

• Z 22 do 24 kwietnia 4 r. Ponad 160 ekspertów z całego świata spotkało się w Petten (Holandia) w ramach sieci HTR. Wygłoszono łącznie 46 wykładów.

Joela Guideza, członek Komisji Europejskiej i szef jednostki „High Flux Reactor Unit” w Petten, jest jednym z prelegentów i propagandystów tej sieci HTR. W czasopiśmie „Nuclear Europe World-scan” (7-8, 2001) pisze, że w 2001 roku znalazł się w budżecie V programu ramowego UE Na podprojekt HTR wydano 17 milionów euro!

W „Raporcie wyników naukowych” 2002 Centrum Badawcze Jülich raport HJ Rüttena i KA Haasa „Badania dotyczące spalania plutonu II generacji w HTR” (podkreślenie w oryginale) można przeczytać w punkcie 2.3.2.3 na stronie 68. Rütten wygłosił wykład na temat HTR w Tokio w 2 r. (patrz to RB w Japonii) i od 1992 r. pisze liczne opracowania na temat HTR w FZJ. Haasa też. Zarejestrował się nawet z innymi 1990 czerwca 15 roku, cztery lata po zamknięciu THTR w Niemczech Patent do: „Reaktor ze złożem żwirowym z pracą wsadową”.

W 2002 roku ci dwaj naukowcy stworzyli w ramach 5. programu ramowego UE, podprojekt HTR-N1, „Pierwsze badanie podstawowe dotyczące recyklingu i spalania plutonu tzw. „drugiej generacji” w złożu kulowym HTR”. Ponieważ badane i porównywane są różne strategie ładowania paliwa plutonem i uranem, praca ta wykracza daleko poza „badania bezpieczeństwa” dla elektrowni jądrowych, ponieważ jest to nadal tolerowane w Niemczech przez odpowiedzialne czerwono-zielone ministerstwa.

działa m.in. jako wykonawca dla FZJ „Instytut Energii Jądrowej i Systemów Energetycznych” (IKE) Uniwersytetu w Stuttgarcie przy HTR Research (patrz także RB nr 79, s. 5). Od 1 maja 5 r. do 1999 kwietnia 30 r. prowadzono tu prace nad projektem badawczym „Sieć HTR chłodzona gazem” (GHTRN). Od 4 lipca 2001 r. do 1 grudnia 7 r. FZJ i firma jądrowa Framatome zleciły realizację projektu „HTR-TN”, aby pomóc europejskiemu przemysłowi jądrowemu w budowie tego typu reaktora.

Trzeba więc stwierdzić, że przemysł jądrowy bada swoją linię HTR na poziomie UE, trudniejszą do zrozumienia i kontrolowania, a także intensywnie współpracuje z krajami pozaeuropejskimi. Wszystkie pytania, jakie zadaliśmy niemieckim ministerstwom na temat PBMR w RPA, tym razem są ponownie słuszne.

Istnieje pół tuzina innych krajów, które są zaangażowane lub bardzo zainteresowane badaniami nad HTR, ale nie zostały jeszcze tutaj wymienione z powodu braku miejsca. A więc: ciąg dalszy.

Horst kwiat

Ministerstwo Spraw Zagranicznych napisało 10.01.2004 stycznia XNUMX r. do obywatelskiej inicjatywy na rzecz ochrony środowiska w Hamm:

„Dziękuję za listy do Federalnego Ministra Fischera z 11.07 lipca i 27.11.2003 listopada XNUMX r. Z powodu błędu w urzędzie nie otrzymaliśmy jeszcze odpowiedzi na Twój pierwszy list, na który proszę o wyrozumiałość.

Nie ma współpracy między MSZ a południowoafrykańską firmą energetyczną ESKOM. Według Federalnego Ministerstwa Edukacji i Badań, odpowiedzialnego za Forschungszentrum Jülich (FZJ), FZJ i ESKOM mają wyłącznie komercyjną współpracę, która dotyczy aspektów bezpieczeństwa technologii PBMR. Nie ma na to wsparcia finansowego ze strony rządu federalnego.

MSZ został poinformowany przez FZJ o wyjeździe prof. Treuscha z FZJ do RPA, jak to zwykle bywa w takich przypadkach. Nie obejmowało to poparcia MSZ dla ewentualnej misji prof. Treuscha w sprawach współpracy nuklearnej z RPA.

Federalne Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie odpowiada za pytania dotyczące oceny doświadczeń z technologią reaktorów wysokotemperaturowych. Możesz jednak skontaktować się w tej sprawie z Federalnym Ministerstwem Edukacji i Badań Naukowych.

Miło mi poinformować, że rząd federalny z coraz większym powodzeniem opowiada się również za wprowadzeniem niemieckiej technologii w dziedzinie wytwarzania energii odnawialnej także w RPA. Ma nadzieję, że nada to impuls także tamtejszemu dyskursowi o polityce energetycznej. Niemniej jednak nie ma wpływu na możliwość pokojowego wykorzystania energii jądrowej w RPA, jaką otwiera traktat o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej. Jeśli chodzi o kwestię praw człowieka, MSZ nie otrzymało żadnych negatywnych informacji o firmie ESKOM.”

Ahaa i Ohoo!

Federalne Ministerstwo Spraw Zagranicznych odmawia poparcia współpracy nuklearnej z RPA. W przeciwieństwie do tego FZJ wyraźnie podkreśla „porozumienie z MSZ” i w odniesieniu do MSZ ogłasza: „Wszystko więc poszło całkiem legalnie” (WDR 5 z 23.12.2002 grudnia 80 r.; udokumentowane w THTR-RB nr XNUMX). Te dwa stwierdzenia nie do końca do siebie pasują. 

W każdym razie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zostało wykorzystane do stworzenia pozorów oficjalnej legitymacji dla działalności Forschungszentrum Jülich w RPA. 

Spośród naszych pytań, w szczególności na to dotyczące ryzyka proliferacji, nie udzielono odpowiedzi (zob. RB nr 84), a nasze szczegółowe argumenty w naszym drugim liście na ten temat również nie zostały bardziej szczegółowo omówione. W przeciwieństwie do publicznego nacisku na Iran, aby uniknąć proliferacji, Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie wie o takich działaniach w RPA. Zadziwiające jest też, jak wiele „urzędowych błędów” występuje w niemieckich ministerstwach.

Przy okazji: Rzecznik prasowy Ministerstwa Środowiska Michael Schroeren powiedział przez telefon, aby odpowiedzieć na nasze pytania w najbliższej przyszłości. Być może sześć tygodni po naszym drugim pilnym przypomnieniu, chęć skontaktowania się z prawie całostronicowym artykułem w Młody świat Tego samego dnia (05.01.2004) Ministerstwo Środowiska zostało wyraźnie poinformowane o eksporcie HTR, a Trittin został pokazany z dużą walizką z know-how nuklearnym.

Bardzo aktywna Fundacja Bölla uruchomiła w RPA kolejną inicjatywę wspierającą lokalnych ekologów:

„W ramach 'programu środowiskowego' Fundacja im. Heinricha Bölla W Afryce Południowej w ciągu ostatnich kilku miesięcy promowaliśmy dialog społeczeństwa obywatelskiego na temat planowania i rozwoju w sektorze jądrowym (produkcja paliwa, budowa elektrowni oraz przetwarzanie i usuwanie odpadów).

Wysiłki te osiągną teraz wstępny punkt kulminacyjny w lutowym przesłuchaniu w Parlamencie Republiki Południowej Afryki, zorganizowanym przez parlamentarną Komisję Ochrony Środowiska na naszą sugestię. Fundacja zorganizowała trzy warsztaty regionalne w ramach przygotowań do tego przesłuchania i zapewni, że osoby poszkodowane z okolic trzech „centrów atomowych” (Pelindaba, Koeburg i Vaalputs) będą mogły wziąć udział w przesłuchaniu.

Z naszego punktu widzenia celem tego środka jest uchwała sejmowa w sprawie prawa wyjazdowego zbliżonego do modelu niemieckiego” (oby z większym sukcesem!; HB).

Konferencja odbędzie się w Kapsztadzie w dniach 16-17 lutego.

Gottfried Wellmer, autor artykułu „Znaczenie ESKOM dla systemu apartheidu” w THTR-Rundbrief nr 84, napisał wspomnianą książkę wspólnie z Birgit Morgenrath, która w bieżącym numerze lutowym (nr 285) „ Grassroots Revolution” – i tutaj oczywiście – szczegółowo omówione przez Horsta Blume. 

Republika Południowej Afryki jest doskonałym przykładem na to, że korporacje nie chcą być ograniczane w dążeniu do zysku przez prawa człowieka. Złożenie pozwu przeciwko niemieckim kolaborantom z reżimem apartheidu aktualizuje dyskusję o roli międzynarodowych korporacji także w teraźniejszości. W dokładnych badaniach pojawiają się również nazwy firm, które mają związek z polityką energetyczną NRW. 

Robben Island, dawna wyspa więzienna państwa apartheidu, jest obecnie największą atrakcją turystyczną Kapsztadu. Tam, gdzie ludzie od dziesięcioleci są zamknięci w celach więziennych, teraz odbywają się pokazy komediowe i bankiety, aby zapłacić celebrytom, którzy następnie spędzają noc w domach strażników więziennych jako atrakcja. Ta forma „pamięci” o czasach apartheidu nie jest lepsza niż zapomnienie.

Kiedy towarzyszyłem członkom organizacji pozarządowych z Zagłębia Ruhry w ich wycieczce w obie strony do lokalizacji alternatywnych źródeł energii, natknął się na nas spacerowicz z obojętnym psem kłusującym, co wywołało uwagę czarnego uczestnika, że ​​psy niemieckie są oczywiście spokojniejsze niż psy południowoafrykańskie. Cienie przeszłości wciąż tam są.

Przez dziesięciolecia niemiecki kapitał zbierał maksymalne zyski z wyzysku i ucisku Murzynów. Również tutaj, w Niemczech, działał szeroki ruch przeciwko apartheidowi, który protestował przeciwko łamaniu praw człowieka. Ale po tym, jak dziesięć lat temu ostatecznie zniesiono apartheid i przekształcono go w formalną demokrację zachodnią, warunki w RPA nie są już kwestią, która przyciąga wiele uwagi.

Książka Morgenratha i Wellmera zaradza temu niedostatkowi poprzez uzasadnioną prezentację i analizę relacji biznesowych niemiecko-południowoafrykańskich oraz pokazuje w szokujących doniesieniach, jak zła była wówczas ogromna większość ludności RPA tak jak jest dzisiaj i w jaki ignorancki sposób Niemcy nadal robią teraz Korporacje myją ręce w niewinności.

Ta książka pojawia się również w kontekście aktu oskarżenia przed amerykańskim sądem, w którym 91 południowoafrykańskich ofiar oskarża 22 międzynarodowe firmy o poważne naruszenia praw człowieka. Grupa Wsparcia Khulumani reprezentuje 32.000 XNUMX ofiar apartheidu jako organizację samopomocy i argumentuje z zasadą prawną „drugorzędnej współodpowiedzialności”, która została wprowadzona do międzynarodowego orzecznictwa przez Procesy Norymberskie. Zgodnie z tym, wspólnicy reżimu ponoszą pośrednią odpowiedzialność za popełnione zbrodnie. Pozywane są firmy niemieckie: Rheinmetall, Commerzbank, Deutsche Bank, Dresdner Bank, Daimler Chrysler i AEG. W samych Niemczech te firmy nie mogą być ścigane.

„Apartheid oznaczał: brak związków, niskie podatki, tanią siłę roboczą, wysokie zyski – i piękne życie w pięknym kraju z wyjątkowo tanim personelem”. Przez pięćdziesiąt lat „nieproduktywnych” tubylców, takich jak starcy, dzieci i kobiety, przesiedlano siłą na w większości sterylne obszary, podczas gdy silnym młodym mężczyznom pozwolono przenieść się do miast jako niewolnicy zarobkowi. W ten sposób 70 proc. ludności trafiło do tzw. ojczyzn, które stanowiły zaledwie 13 proc. obszaru RPA.

Aby uchronić się przed sankcjami gospodarczymi z zagranicy, reżim scentralizował gospodarkę w państwowych korporacjach. Od 1980 r. Niemcy udzieliły większości pożyczek na całym świecie tym instytucjom rządu apartheidu, zapewniając w ten sposób niezbędne środki finansowe niesprawiedliwemu porządkowi społecznemu.

Jedną z najważniejszych firm państwowych była spółka energetyczna ESKOM, o której jeden z jej kierowników zeznawał przed Komisją Prawdy i Pojednania w 1997 roku: „To prawda, że ​​ESKOM działał skutecznie jako instytucja apartheidu i tym samym służył głównie białym zainteresowania." ESKOM eksploatował 14 elektrowni węglowych i dwa bloki elektrowni jądrowych w Koebergu koło Kapsztadu. "Deutsche, Dresdner, Commerz-, Westdeutsche Landes- i Bayrische Vereinsbank udzieliły ESKOM 30-70% swoich pożyczek." Ogromna część elektryczności trafiła do przemysłu wydobywczego węgla i złota, a nie do czarnej ludności.

W ramach wymiany kulturalnej (!) odbyły się ożywione wzajemne wizyty naukowców nuklearnych między RFN a RPA. W szczególności wyróżnili się eksperci z Towarzystwa Badań Jądrowych w Karlsruhe i państwowej firmy Essener Steinkohle-Elektrizitäts AG (STEAG), a pod koniec prac RPA była w posiadaniu kilku bomb atomowych!

Gwarancje Hermesa na niemiecki eksport były chętnie udzielane przez każdy rząd niemiecki w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, a duża część pożyczek wróciła do ESKOM. Według obu autorów, minister spraw zagranicznych wielkiej koalicji w latach 60., Willy Brandt, reagował na łamanie praw człowieka „z taktowną powściągliwością na poziomie politycznym i wyraźną aprobatą w dziedzinie gospodarczej”. To, że stare dobre powiązania przemysłu jądrowego i jego naukowców są dziś nadal doskonałe, świadczy o tym, że ponad 30 lat po Brandcie, za rządów zielonego ministra spraw zagranicznych Fischera, kontynuowana jest współpraca jądrowa z państwem postapartheidowym: pod jego kierownictwem , powstał niemiecki reaktor wysokotemperaturowy - Know-how dla planowanego reaktora modułowego ze złożem żwirowym (PBMR) w pobliżu Kapsztadu sprzedanego firmie ESKOM.

W kilku oddzielnych rozdziałach obaj autorzy pokazują, w jaki sposób firmy Siemens, Düsseldorfer Waffenfabrik Rheinmetall i Mercedes dostarczyły południowoafrykańskiemu aparatowi rządzącemu sprzęt wojskowy w kluczowym obszarze, pomimo rezolucji ONZ nr 1977 w sprawie obowiązkowego embarga na broń, która została uchwalona w 418 roku. W przypadku Mercedesa korporacje te nawet bezpośrednio uczestniczyły w represjach: „Menedżerowie Mercedesa nosili piękne garnitury z krawatami w dzień i maskujące w nocy i strzelali i zabijali nieuzbrojonych młodych ludzi, starców, a nawet małe dzieci. naloty od drzwi do drzwi”.

W swoim szczegółowym badaniu obaj autorzy wskazują punkt po punkcie, że 400 niemieckich firm z oddziałami w RPA nie tylko było „pomocnych” dla reżimu, ale było częścią systemu. Twierdzenia korporacji, że nie było dyskryminacji w ich działalności, są obnażane jako prymitywne kłamstwa.

W latach 1983/84 około 40% całego budżetu wydano na uzbrojenie sił bezpieczeństwa i aparatu represyjnego. Skarbiec państwowy opróżniony. W latach 80. „pokolenie młodych lwów” podjęło walkę w fabrykach i domagało się ich prawa człowieka do równości i godności z niezwykłą siłą i nieustraszonością. Dla mnie opisy wojny w fabrykach należą do najbardziej imponujących w książce. Widać tu również, że w latach 1990 i 1991, kiedy ponownie dopuszczono ruchy wyzwoleńcze, represje i zwolnienia były najgorsze w firmie Hoechst, ponieważ grupa chciała szybko i niedrogo zracjonalizować przed ostatecznym końcem apartheidu.

Po tym nastąpiło rozczarowanie, gdy nowy demokratyczny rząd nie naprawił niesprawiedliwych struktur społecznych stworzonych przez apartheid, ale zintensyfikował je neoliberalną polityką gospodarczą od 1996 roku. Czerwony dywan został ponownie rozwinięty dla międzynarodowych korporacji. Niemcy szybko stały się najważniejszym partnerem handlowym RPA. Jednak żadna niemiecka firma nie zeznawała przed komisją prawdy, w której miała być rozprawiona z przeszłością. Dziesiątki tysięcy maltretowanych i torturowanych, a także krewnych zamordowanych, liczyły na rekompensatę finansową. Bo dla wielu ludzi to wciąż kwestia przetrwania w obliczu skrajnej nierówności społecznej. Ale nie ma już na to pieniędzy; jest potrzebny do obsługi zadłużenia.

Organizacja samopomocy Khulumani wraz z 4000 innymi inicjatywami domaga się uznania przez banki i korporacje niesprawiedliwości, której dopuściły się, i domaga się indywidualnego i zbiorowego odszkodowania. Domagają się umorzenia nikczemnego długu, ponieważ to reżim apartheidu zrujnował finanse państwa. „Wezwanie do międzynarodowych reparacji jest wezwaniem do redystrybucji gospodarczej, zmiany politycznej i przywrócenia równości między narodami”.

Grupa koordynująca kampanię na rzecz umorzenia długów i odszkodowań prowadziła i demonstrowała dialog z finansistami apartheidu, uczestniczyła w walnych zgromadzeniach firm, wygłaszała przemówienia i pisała listy. Pomocnicy apartheidu ją obciążają, a nawet odmawiają otwarcia firmowych archiwów, co ujawniłoby pełny zakres ich nagannych działań. Przeciwnicy dzisiejszego apartheidu społecznego będą walczyć i mieć nadzieję na naszą solidarność. Ta pobudzająco napisana i zaskakująca książka pokazuje bardzo wyraźnie, że południowoafrykańska przeszłość to także nasza historia.

Horst kwiat

Birgit Morgenrath / Gottfried Wellmer: „Niemiecka stolica na Przylądku. Współpraca z reżimem apartheidu”, wydanie Nautilus, 160 stron, 12,90 euro

Drodzy Czytelnicy!

Sami widzicie, że nie ma wystarczająco dużo miejsca, aby pomieścić nowe transporty Castor z Rossendorfa nach Ahaus aby przejść do szczegółów. Powinny się wkrótce wydarzyć, a prawie co tydzień coś się dzieje w Münsterland. 06.03.2004 marca XNUMX r Dzień akcji na autostradzie odbywa się na trasie. Wystarczy zajrzeć do internetu www.bi-ahaus.de

Nasza, ta strona internetowa jest zresztą bardzo często odwiedzana przez FZ Jülich i armię amerykańską, co nie dziwi w obliczu problemu proliferacji i planów nuklearnych rządu USA.

Na wniosek obywateli: Wymiana doświadczeń między Hamm a Kapsztadem na temat zagrożeń związanych z reaktorami wysokotemperaturowymi. Opinia burmistrza i nasza reakcja na jego negatywne nastawienie.

***

góra strony

***

***

góra strony

***