Biuletyny THTR z 2003 roku

***

***

Biuletyn THTR nr 81 marzec 2003

Forschungszentrum Jülich pod ostrzałem

Ten wątpliwy ośrodek badawczy jest publicznie krytykowany nie tylko ze względu na kontrowersyjny rozwój i poparcie dla budowy wariantu THTR Pebble Bed Modular Reactor (PBMR) dla RPA, również pod czerwono-zielonym rządem. 15 MW HTR należący do Arbeitsgemeinschaft Versuchsreaktor (AVR) Jülich został zamknięty w 1988 roku i teraz bez przerwy wywołuje nagłówki i skandale. „Süddeutsche Zeitung” napisał 15 lutego 2 r. w swoim dziale krajowym:

„W międzyczasie niepozorny budynek spowodował bezprecedensową eksplozję kosztów dla rządu federalnego: Pierwotnie wieża reaktora, która zewnętrznie przypomina duży silos zbożowy, miała zostać uszczelniona za 39 milionów euro. Ale teraz rachunek wynosi ponad 200 milionów euro bez bezpiecznego zamknięcia radioaktywnego złomu. Teraz bezdenna przepaść ma zostać całkowicie zlikwidowana. Komisja budżetowa Bundestagu jednogłośnie zatwierdziła w czwartek porozumienie, które przewiduje zburzenie tego, co kiedyś było sercem badań jądrowych Jülich. Przewidywane koszty: Kolejne 200 mln euro, nie licząc wydatków na dawne magazyny końcowe. (...)
Pewne jest, że największy błąd popełniono przy zamykaniu elektrowni. W tym czasie Federalne Ministerstwo Badań Naukowych zatwierdziło umowę z AVR, która sprawiła, że ​​audytorzy stanęli dęba. Rząd federalny zapewnił firmę, że pokryje prawie wszystkie koszty bez ustalania harmonogramu. Po tym pozwolenia ciągnęły się dalej. Minęły lata, zanim dokumenty trafiły do ​​właściwego ministerstwa energetyki NRW. „Gazety przyszły w kawałkach”, mówi ministerstwo. „Nie mieliśmy doświadczenia z takimi pracami likwidacyjnymi”,
broni się dyrektor techniczny AVR, Siegbert Storch. Ponadto ministerstwo wielokrotnie prosiło o dokumenty i trzeba było wymienić biegłego. Wynik: „Do 1994 r. nic się nie wydarzyło” – powiedział Storch.
Mimo to AVR wypłacił 100 pracownikom, którzy latami czekali na pozwolenia. „Nie wiem, co oni wszyscy robili w ciągu pierwszych kilku lat” mówi Storch, który dołączył do AVR dopiero później. (Być może przeprowadzili badania nad THTR dla RPA; w tym czasie spisano sporo raportów na odpowiedniej stronie internetowej FZJ. - THTR-RB) Można było zajmować się tylko „powtarzalnymi testami układu reaktora” i „pracami naprawczymi „. Ruiny kosztują około 30 milionów marek rocznie. „Miliony ludzi zrzucano tu rok po roku w ciszy, bez zauważalnego niepokojenia się rządu federalnego”, mówi ekspert ds. nuklearnych, który był kiedyś zaangażowany w zatwierdzenie uszczelnienia reaktora. Odpowiedzialny wówczas minister ds. badań, Heinz Riesenhuber (CDU), również przyznaje, że jest to „najwyraźniej niefortunny kontrakt”. (...)
Jeszcze później AVR zgubił się w gąszczu prawa nuklearnego. Kiedy w 1994 r. ostatecznie wydano zezwolenie i zebrano elementy paliwowe reaktora wielkości piłki tenisowej, okazało się, że FZJ w ogóle nie ma zezwolenia na jego przyjęcie. Rząd federalny musiał za to wszystko uważać i płacić. „Nie mamy żadnych opcji prawnych przeciwko towarzyszom”, mówi Federalne Ministerstwo Badań. Uczestniczący eksperci podejrzewają, że długa bezczynność rządu federalnego nie była przypadkiem. Zajęcie się tym problemem nie było pożądane, dopóki ufano w przyszłość energetyki jądrowej.
Zmieniło się to dopiero po dojściu do władzy Red-Green w 1998 roku. Dwa lata później podjęto decyzję o całkowitym demontażu reaktora. Po intencji nastąpiła przedłużająca się kłótnia o to, kto powinien zapłacić za projekt. Federalny Urząd Kontroli spodziewa się teraz dalszych kosztów w wysokości 300 mln euro, a NRW zakłada nawet od 400 do 450 mln euro. Jedyne, co jest jasne, to fakt, że większość kosztów nadal będzie ponosić rząd federalny. Berlin i Düsseldorf szybko uzgodniły podział kosztów od 70 do 30, dawny operator AVR, połączenie 15 przedsiębiorstw komunalnych, wniósł łącznie 15 milionów euro. Według Ministerstwa Badań firmy energetyczne skorzystałyby na badaniach, a następnie przekazałyby kosztowne ruiny jądrowe rządowi federalnemu. Nie ma jednak żadnych działań przeciwko 15 przedsiębiorstwom komunalnym, z których część należy do gigantów energetycznych, takich jak RWE czy EON.
Historia reaktora badawczego bynajmniej nie zakończy się wraz z zatwierdzonym przez budżet planem rozbiórki. Eksperci z należącej do federalnej firmy Energiewerke Nord (EWN) mają czas na demontaż do 2012 roku. Szef EWN Dieter Rittscher postrzega to jako „jedno z najtrudniejszych zadań, jakie kiedykolwiek mieliśmy”. „Reaktor jest absolutnie wyjątkowy”, mówi Rittscher. Jego pracownicy mogą oczekiwać, że radioaktywny pył i skażone części maszyn zostaną wydobyte z wąskiego i zakrzywionego reaktora jądrowego w warunkach wysokiego napromieniowania. Główny problem, rdzeń reaktora, pozostanie w Jülich - jak brzydka pamiątka. Specjalny dźwig ma podnieść z budynku 1700-tonową konstrukcję, aby w pobliżu zamurować. Po 40 do 50 latach, według Rittschera, możesz zobaczyć, jak w końcu możesz poradzić sobie z promiennym potworem ”.

Dopiero 20 lutego 2 otrzymaliśmy odpowiedź od rządu NRW na małe zapytanie Rüdigera Sagela w sprawie centrum badawczego Jülich i jego zaangażowania nuklearnego w RPA (patrz THTR-RB 2003). Podczas gdy ten dokument był już rozpowszechniany w różnych biurach prasowych 80 dni wcześniej, rząd stanowy, jako inicjator pytań, jako ostatni poinformował nas i dodał kilka linijek: „Ponieważ duża liczba firm w USA, Japonii lub Europa to potencjalni partnerzy współpracujący technologicznie, Państwa prośbę o listę obecnych partnerów może spełnić tylko sam ESKOM. Ministerstwo Nauki i Badań Naukowych nie posiada własnych informacji. Przedmiotowe analizy bezpieczeństwa odpowiadają ustawowemu mandatowi ośrodka badawczego. Nie stoją w sprzeczności ani z ustawą o uporządkowanym zaprzestaniu użytkowania energetyki jądrowej, ani z konsensusem z firmami dostarczającymi energię. Zwłaszcza badania w zakresie bezpieczeństwa nie powinny być utrudniane przez porozumienie w sprawie wycofywania się z energii jądrowej”.

W ubiegłym roku Hessischer Rundfunk w swoim programie „Kultura rzeczy podstawowych!” informował: „To największa fuzja na niemieckim rynku prasowym od lat. Znany Hessisch Niedersächsische Allgemeine (HNA) przechodzi do Ippen Group: do grupy medialnej, do której należą Münchner Merkur, tz i Offenbach Post. (...) Nadal jest całkowicie otwarte, czy konserwatywne wydawnictwo Ippen zmieni także kierunek polityczny socjaldemokratycznego HNA (nakład: 230.000 tys., THTR-RB). Dał naszemu reporterowi przynajmniej przedsmak swojej polityki informacyjnej i sposobu myślenia…. (...) Którą linię Ippen będzie kontrolować w Kassel? Odpowiedzią na naszą prośbę o wywiad był katalog dziwacznych warunków: pozwolenie na film jest ważne tylko dla jego biura, a nie dla wydawcy. W artykule należy wspomnieć antologię wierszy opublikowanych przez Ippena „Des Sommers last Rosen”, pytania należy z grubsza wypunktować. Niezwykłe żądania, „najważniejsza kultura” i tak to zaakceptowała. Ippen powiedział najpierw do… a potem od nowa.”

W wielu kwestiach szczegółowe badanie pokojowych, bezpośrednich działań i obywatelskiego nieposłuszeństwa było niezwykle ważne, ponieważ dla nas jako inicjatywy obywatelskiej pojawiało się coraz bardziej naglące pytanie, jak nadal można powstrzymać THTR.

W następstwie działań Mahatmy Gandhiego i oddolnego ruchu rewolucyjnego w całych Niemczech pojawiły się grupy, które obniżyły rachunki za energię elektryczną o 10%, pod warunkiem, że za te pieniądze będą budowane lub eksploatowane elektrownie jądrowe. Podczas gdy w sąsiednim Dortmundzie wiele osób odmawiało płacenia za prąd, dopuściło się tego aktu obywatelskiego nieposłuszeństwa, w Hamm było niestety niewiele gospodarstw domowych. Ponieważ redaktor naczelny, Siegbert Künzel, był „całkowitym przeciwnikiem”, który odmówił nie tylko służby wojskowej, ale także służby cywilnej, było oczywiste, że w tym czasopiśmie skupimy się bardziej na wojnie i wojsku. Nie stało się to abstrakcyjnie, ale konkretnie w odniesieniu do Hamma. Dotyczyło ono kontroli katastrof i przygotowań do wojny, możliwej broni nuklearnej w pobliżu Hamm oraz celu, jakim jest strefa wolna od broni nuklearnej. Doniesienia o demonstracjach, mobilnej wystawie pokojowej „Cisza dla pokoju”, czy akcjach („Jak gołąb dostał się do bunkra?”) pokazały, że lokalnie wiele można zrobić przeciwko wojnie i przemocy. Na początku lat 80. „Zielony Młot” również stał się częścią nowo powstałego, dużego ruchu pokojowego.

Ruchy prawicowe w ruchu ekologicznym od początku były omawiane w „Zielonym Młocie”. Na przykład Herberta Gruhla, który propagował rodzaj ekodyktatury. Poprzez recenzje książek eko-anarchistycznego Bookchina, odniesienia do książek takich jak „Dlaczego iść do parlamentów?”, „Wolnościowy socjalizm”, „Akcja bezpośrednia” i przedruków magazynu „Graswurzelrevolution”, redakcja postawiła akcenty, które zaowocowały wzmocnieniem ruchu nastawionej na działanie inicjatywy obywatelskiej .

Zieloni, którzy zostali założeni dopiero w 1979 roku, kilkakrotnie wypowiadali się poprzez raporty i wywiady. W niektórych artykułach redakcja zwracała uwagę na zasadnicze różnice między inicjatywami obywatelskimi a partią „Zieloni”. Stwierdziła jednak, że cele polityczne pod względem treści są takie same dla obu grup politycznych – to jeszcze były czasy! Polityczny sposób działania Zielonych został już skrytykowany przez członków redakcji: „Zwolennicy Partii Zielonych wciąż twierdzą, że są oni parlamentarnym ramieniem inicjatyw obywatelskich. Współpraca z BI i okręgiem Zielonych jest niezwykle biedny Tak, można odnieść wrażenie, że inne organizacje ochrony środowiska są ważne dla Partii Zielonych tylko o tyle, o ile reprezentują arbitralnie eksploatowany elektorat.Jakiego rodzaju bodziec dała Partii Zielonych tutaj w Hamm, aby podnieść świadomość ekologiczną wśród ludności? - Żadnych! Ale tym bardziej ludzie dali się odstraszyć bezczynnymi spekulacjami procentowymi i grami liczbowymi od samodzielnej interwencji tam, gdzie są punkty wyjścia” (z nr 12, 1980).

W ostatnich edycjach utworzono dział kultury, głównie drukując wiersze i przygotowując tydzień kultury. Z perspektywy czasu można stwierdzić, że „Zielony Młot” z 23 wydaniami w latach 1977-1982 i nakładem w większości 500 egzemplarzy w mieście liczącym 170.000 XNUMX mieszkańców nie mógł być silną przeciwwagą dla monopolistycznej prasy Młota pod względem Ilość. Była to jednak udana próba wzbudzenia zainteresowania rodzącym się ruchem na rzecz ochrony środowiska w innych ludziach, włączenia istniejących grup do rozmowy i zakotwiczenia podstawowej wiedzy w kręgach sympatyków. Nie bez powodu niektórzy czytelnicy i redaktorzy tej małej gazetki odgrywają dziś nie do końca nieistotną rolę w lokalnej polityce Hamm.

Ale historia „Der Grüne Hammer” na tym się nie kończy. W 1984 r. Horst Blume, były członek rady redakcyjnej i członek rady powiatowej Hamm-Uentrop (1984-1989), przywrócił tę gazetę jako gazetę powiatową Zielonej Listy Alternatywnej dla dystryktu Hamm-Uentrop. Ta wspólnota wyborców, złożona z różnych inicjatyw obywatelskich i Zielonych, startowała w wyborach samorządowych w Hamm. Jako audycja rozpowszechniana bezpłatnie, cztery gazety w latach 1984-1986 o nakładzie do 8.000 egzemplarzy były rozpowszechniane niemal wszędzie w Uentrop. Oprócz programu wyborów samorządowych zawierał bardzo ostre i polemiczne relacje z uznanymi partiami. Głównymi tematami były ochrona środowiska i krytyka THTR. Ale polityka społeczna też nie została pominięta. Artykuł „Brak tanich zarobków dla pracowników socjalnych” (nr 3, 1985) prawdopodobnie nie stracił nic ze swojej aktualności. W 1989 roku nowa grupa redakcyjna ponownie opublikowała piąte wydanie. Tym razem prezentacja programu wyborów samorządowych i kandydatów Zielonych w Hamm-Uentrop.

Horst kwiat (były członek zespołu redakcyjnego „Zielonego młota”)

***

góra strony

***

***

góra strony

***