Biuletyny THTR z 2002 roku

***

***

Biuletyn THTR nr 78 grudzień 2002

Miejsce pamięci synagogi żydowskiej Hamm

Przez lata (w międzyczasie zburzony) jasnoniebieski, wyłożony kafelkami toaleta przy Martin-Luther-Straße symbolizował beztroskie i żenujące obchodzenie się ze śladami żydowskiego życia w Hamm. W cieniu dawnego pisuaru znajduje się synagoga żydowska, zbudowana w 1868 r. według projektu I. Lehnhartza na podwórku przy Kleine Werlstrasse 5, zburzona w 1938 r. z inicjatywy nazistowskich regentów w mieście Hamm przy ul. koszt gminy żydowskiej. Szkoła żydowska znajdowała się również tuż obok w budynku frontowym przy ulicy. Miejsce, które było centrum społeczności żydowskiej, dopóki nie zostało zniszczone podczas Holokaustu.

Dopiero stopniowo mieszkańcy zaczęli pracować nad wspomnieniami tego mrocznego rozdziału w historii miasta Hammer. Przyjaciele Natury Hamm wytrwale prowadzili kampanię na rzecz godnego pomnika i miejsca pamięci na terenie synagogi i w ten sposób doszli do wzniesienia pamiątkowego kamienia z tablicą. Od 1985 roku, w 40. rocznicę kapitulacji III Rzeszy, oficjalnie rozpoczęto dyskusję na ten temat.

Z okazji 50. rocznicy Reichspogromnacht w 1988 r. nasilił się proces rozrachunku i upamiętnienia społeczności żydowskiej w Hamm. Liczne artykuły w „Hammagazinie”, publikacje Mechthild Branda – od lat oddanego śladom pomordowanych obywateli tego miasta – ale także oficjalne zaproszenie miasta dla ocalałych z Holokaustu i ich potomków zapewniły fundamentalną rewizję historii miasto Hammer - Nawet jeśli do dziś w centrum uwagi znajdowały się tylko ofiary nazistowskiego terroru, ale nie sprawcy i zwolennicy, którzy reprezentowali reżim w Hamm i którzy w pierwszej kolejności wspierali zbrodnie. Ekscytujące pytanie, dlaczego obywatele Hammera oddali się brązowym hordom i włączyli je w struktury III Rzeszy, nie znalazło jeszcze odpowiedzi.

Od końca lat 80. miasto i jego mieszkańcy upamiętniają ofiary Holokaustu 9 listopada, w rocznicę Reichspogromnacht. Za namową GRÜNEN od 2000 roku klasy szkolne pomagają kształtować upamiętnienie. W wyniku ponownej oceny pojawiły się inne aspekty nazistowskiej historii Hammera: czy to rola OLG i prawników podczas nazistowskiej dyktatury (m.in. poprzez społeczność edukacyjną SOAG i GRÜNEN, założenie Towarzystwa Arnolda Freymuta). , czy to historia i poczynania Sinti mieszkających w Hamm (zasłużony tu: Mechthild Brand), czy historia robotników przymusowych (zasłużony: Barbara Neuhaus, Heike Kroker).

Wojenne i powojenne nieużytki, które do dziś są (chwilowo) wykorzystywane jako parking śródmiejski, niejednokrotnie przyciągały (przerażające) wizje urbanistyczne. Po konkursie urbanistycznym w 1989 r. – zakładającym utworzenie (zazielenionego) rynku miejskiego – do planu zagospodarowania przestrzennego Hamm-Mitte przyjęto wyniki wcześniej przeprowadzonego konkursu inwestorskiego, który miał na celu umieszczenie parkingu podziemnego jako kontrapunkt do Allee Center.

Jak wiadomo, skoncentrowany gniew mieszkańców spowodował, że koalicja SPD-CDU ustąpiła, aby zapobiec zbliżającemu się pierwszemu referendum w 1996 r. w mieście. Wszystkie ostatnie projekty łączyło to, że lokalizacja synagogi miała być wkomponowana w plan jako pomnik.

Wraz ze zmianą rządu w Hammer Rathaus w 1999 roku, dwa aspekty zapoczątkowały dalszy rozwój przebudowy placu Santa Monica i związanego z tym projektu pomnika na terenie synagogi: z jednej strony miejsca parkingowe – w tym Santa Monica – muszą w celu skonfigurowania dynamicznego systemu naprowadzania na parking -Monica Square - może być wyposażony w szlabany i pętle sygnałowe. Z drugiej strony schyłek śródmiejskich dzielnic należy powstrzymać za pomocą profesjonalnego marketingu miejskiego. Zamiast blokować obszar budynkami, Santa-Monica-Platz i otaczające go ulice (i place) powinny zostać przeprojektowane strukturalnie, aby umożliwić „kulturę imprezową”.

Oba nurty rozwoju zostały w nim połączone uchwałą rady z lipca 2001 r. w sprawie planu rozbudowy 12/2001 „Plac Santa Monica i przyległe ulice”. Równocześnie promowano przebudowę terenu synagogi poprzez konkurs pomysłów i realizacji, którego wynikiem miał być miejsko-zintegrowany pomnik na terenie dawnej synagogi i szkoły. W konkursie wygrali znani artyści, urbaniści i urbaniści: Wilfried Hagebölling Paderborn, Büro Junker i kursy z Manfredem Jockheck (Dortmund / Hamm), Ericha Lütkenhaus z Paulem Flenderem (Hamm), Lützow 7 (Berlin), Ekkehardem Neumannem (Münster), Ansgar Nierhoff (Kolonia) oraz Atelier Schreckenberg Partner w HAWOLI (Brema).

W ramach zajęć uczniowie gimnazjów Hammer powinni zająć się tym tematem i opracować własne sugestie. 21 listopada 11.2001 r. jury uznało wkład Wilfrieda Hageböllinga jako zwycięski projekt. Dwa nadesłane prace studentów zostały pochwalone.

Hagebölling zamierza zaprojektować całą posiadłość jako pomnik zgodnie z postawionym zadaniem. „Rzuty pięter synagogi i szkoły żydowskiej nie zostały jeszcze zrekonstruowane i przynajmniej częściowo można je potwierdzić jako pozostałości fundamentów w ziemi”, powiedział Hagebölling w swoim raporcie wyjaśniającym. A dalej mówi:

Na podstawie tych historycznych i archeologicznych dowodów należy opracować rzeźbę terenu, która ożywi to miejsce i jego przeszłość. Obecny kształt posesji w jej obcości, zapomnieniu i naiwnym uroku, a także istniejące drzewa, należy uwzględnić w przebudowie.

Plany pięter są oznaczone i ukształtowane na różnych poziomach poprzez brukowanie, schody i płaskowyże w okolicy. Całość ma być obsadzona gęstą siatką platanów tworzących ogród drzewny, przy czym istniejące drzewa zostaną zachowane w nowym nasadzeniu jako „41. współcześni świadkowie”.

Plac z płaskorzeźbą posadzkową, pokryty liściastym dachem platanów, tworzy zagajnik w krajobrazie miasta, w którym utrwalane są ślady przeszłości. Pomiędzy trzema identycznymi, podwójnymi kątownikami wykonanymi z zardzewiałej stali, eksplorowana jest przestrzeń rdzenia i definiowana we wnętrzu zagajnika jako nowe centrum. Ze względu na ścisłość i precyzyjne przyporządkowanie łokci do siebie, energie przestrzenne są wiązane, zagęszczane i utrzymywane w kontinuum przestrzeni, czasu i ciszy. Tworzy to dostojne, ożywione miejsce poza wszelkimi powierzchownymi symbolami żałoby i powagi czy retoryki, które poprzez swoją inność i wyjątkowość opiera się sobie w pejzażu miasta jako przestrzeń medytacyjna. (…) Wszelkie niezbędne tablice do pisania i nazwiska należy ostrożnie uwzględnić jako panele podłogowe.”

Oczekuje się, że miejsce pamięci zostanie ukończone wiosną 2003 r. wraz z ostatnią północną fazą budowy. Tegoroczne wydarzenie upamiętniające 9 listopada odbyło się po raz ostatni w cieniu dawnej toalety przed pomnikiem.

Siegbert Kuenzel 

(Pracownik rady GREEN, członek doradczy w komitecie ds. urbanistyki i transportu, przedstawiciel powiatu w dzielnicy Hamm-Mitte, członek jury „Pomnik na terenie byłej synagogi”)

Uszkodzona tablica pamiątkowa

O incydencie w bliźniaczym mieście Hamm, Oranienburgu, można przeczytać w „Jüdischen Allgemeine” z 7.11.2002 listopada XNUMX r.: „Tablica upamiętniająca marsz śmierci została uszkodzona przez nieznajomych w Oranienburgu. Tablica została przewrócona i zabrudzona, poinformowała policja w Oranienburgu Co więcej, dwie betonowe doniczki na tablicy pamiątkowej zostały przewrócone. Powołano zespół śledczy w celu wyjaśnienia przestępstwa. - Coś takiego dzieje się kilka razy w tygodniu w Niemczech i możesz się o tym przekonać, jeśli nie tylko czytasz WA.

Geneza „Zielonego Młota” rozpoczęła się w czasie, gdy niektórzy ludzie zaczęli stopniowo zastanawiać się, jak radzą sobie z naturą i swoim środowiskiem. Na przykład zadawali sobie pytanie, co się stanie, jeśli będziemy kontynuować konsumpcję tak, jak dotychczas, lub jakie będą konsekwencje gwałtownego wzrostu ruchu samochodowego. Te pytania zadawała wyraźna mniejszość w populacji. Niektórzy ludzie zaczęli organizować się w grupy obywatelskie, aby uporać się z pewnymi skargami i szukać alternatyw.

Gdy po długiej fazie wstępnej w lutym 1976 r. powstała inicjatywa obywatelska Hamm, której celem było zapobieżenie drugiej planowanej elektrowni jądrowej w Hamm (THTR budowana była przez prawie pięć lat), w mediach pojawiła się bardzo mała krytyka energetyki jądrowej. rośliny. Nawet na lokalnych łamach „Westfälischer Anzeiger” (WA) były bardzo niewystarczające informacje o naszych protestach iz pewnością nie były to niezależne i krytyczne badania. Lokalna redakcja „Westfälische Rundschau” była dla nas nieco bardziej otwarta. Jednak lokalne wydanie WR w Hamm miało nakład tylko około 5.000 egzemplarzy i zostało wycofane w 1981 roku.

Czasami gwałtowne starcia wokół elektrowni jądrowej Brokdorf w latach 1976/77 i terrorystyczna histeria, która rozpoczęła się po różnych akcjach RAF, utrudniły spokojną, obiektywną dyskusję z wieloma obywatelami na temat zagrożeń związanych z energią jądrową. Okazało się, że często dużo łatwiej było rozmawiać ze sobą o codziennych problemach, które dotyczą bezpośredniej rzeczywistości życia wielu ludzi. Należą do nich np. sytuacja na placach zabaw, ochrona drzew i przyrody, śmieci, oszczędność energii czy sytuacja na drogach w Hamm. W ówczesnych mediach tematy te były traktowane bardzo zaniedbane, a ludzie, którzy chcieli coś zmienić, byli często dość wyśmiewani lub zaciekle atakowani. Z tego powodu w całym kraju powstało ponad 200 gazet miejskich i gazet alternatywnych. Próbowali zbudować kontrpubliczność wobec mediów kontrolowanych przez potężne interesy przemysłowe i gospodarcze.

Po wielu negatywnych doświadczeniach z lokalną prasą w Hamm, w ramach inicjatywy obywatelskiej powstała grupa redakcyjna i przystąpiła do pracy. Nie było to łatwe, bo nikt nie miał doświadczenia dziennikarskiego, nie było też sieci dystrybucji. Ponieważ Partia Zielonych jeszcze wtedy nie istniała, my jako bezpartyjna inicjatywa obywatelska „Zielony Młot” nie sprawialiśmy żadnych problemów.

Jeśli gazeta nie miała być zszytą mieszanką naszych komunikatów prasowych i ulotek, musieliśmy zmienić sposób pisania artykułów. Rozszerzając zakres tematów daleko poza problematykę energetyki jądrowej, nawiązano kontakty z innymi stowarzyszeniami ekologicznymi, obrońcami przyrody i grupami trzeciego świata, co później okazało się bardzo przydatne dla dalszej współpracy.

Oczywiście nie mieliśmy wtedy komputera, ale musieliśmy mozolnie projektować nagłówki ze zdrapkami. Strony maszyny do pisania zostały zmniejszone i sklejone w kolumny, aby przypominały układ „prawdziwej” gazety. Nic dziwnego, że produkcja takiego wydania i wszystkich dodatków często trwała kilka tygodni. Za pomocą gazety chcieliśmy również zwrócić się do osób, które jeszcze nie zajmowały się naszymi celami lub prawie nie zajmowały się nimi. Ponieważ wyprzedaże na stoiskach informacyjnych i na eventach nie były do ​​tego wystarczające, pamiętam jeszcze wyprzedaże barowe, które miały miejsce w pierwszych trzech edycjach. Sporo znudzonych pracowników kasy nie tylko kupiło „Zielony Młot”, ale także zaangażowało nas w długie dyskusje i podało nam piwo, abyśmy nie mogli szybko iść do przodu. To wciąż była prawdziwa podstawowa praca!

Po trzech wydaniach zmienił się skład redakcyjny kwartalnika i od tej pory w dużej mierze do końca odpowiedzialny był Siegbert Künzel. Z biegiem czasu pojawiły się różne mniejsze sklepy jako punkty sprzedaży.

Tematy w „Zielonym Młocie” dotyczyły również tego, co inicjatywy obywatelskie zawsze mają do zrobienia na początku, a mianowicie radzenia sobie z trudną ustawą planistyczną i różnymi kanałami władzy, które odgrywają rolę w wielu decyzjach miejskich. W artykułach krytycznie zakwestionowano cały szereg decyzji administracyjnych i radnych. Chodziło o ochronę ważnych ekologicznie części krajobrazu Lippe, Ahse i Salzbach oraz ochronę i utrzymanie różnych lasów. Na drogowską manię szefów różnych wydziałów i polityków przeciwstawiono argumenty i obawy.

Ponieważ w naszej inicjatywie obywatelskiej istniała grupa zajmująca się praktycznie ogrodnictwem ekologicznym, działalność ta znalazła odzwierciedlenie w obszernych traktatach o uprawie warzyw i wreszcie o ochronie konsumentów. Rolnictwo ekologiczne było wówczas dla większości tematem absolutnie egzotycznym. Ale pierwsze skandale żywnościowe były ważnym punktem wyjścia, aby ludzie byli bardziej wrażliwi.

W pierwszych numerach pisaliśmy nieco ostrożniej o naszym oporze w Hamm, aby powoli wprowadzać czytelników w ten temat. Z tej niechęci zrezygnowano po kilku sprawach, ponieważ groźba uruchomienia THTR i planowana budowa kolejnych elektrowni jądrowych (np. linia budowy 80) sprawiły, że nasze deklaracje były pilnie potrzebne. W trwającym odcinku pojawiły się doniesienia o problemach bezpieczeństwa THTR, przeciągających się procesach przeciw odbiorom i planowi kontroli katastrofy. Nawet wtedy składki na alternatywne źródła energii, rafinację węgla czy solidarność z Gorlebenem wykraczały poza wąskie ramy ruchu jednopunktowego.

Kontynuacja w THTR-Rundbrief Nr.: 81!

Horst kwiat (były członek zespołu redakcyjnego „Zielonego młota”)

13.9.2002 września XNUMX r. Ministerstwo Gospodarki i Średnich Przedsiębiorstw, Energii i Transportu Nadrenii Północnej-Westfalii napisało do nas w liście do THTR: „Rozwój został przerwany, jak wiadomo” i zapewnił nas: „Rząd stanowy wspiera rząd federalny w jego staraniach o generowanie w uporządkowany sposób prądu elektrycznego z atomowej energii jądrowej”.

Teraz czytamy na stronie internetowej Forschungszentrum Jülich, że pracują nad dalszym rozwojem THTR w celu zbudowania nowego reaktora modułowego Pebble Bed w Afryce Południowej. Ten ośrodek badawczy prowadzi badania między innymi na zlecenie ministerstwa NRW, które rzekomo twierdzi, że „odwołał” rozwój THTR. Już w 1997 r. czerwono-zielony rząd stanowy i ośrodek badawczy Jülich wypowiadały się w parlamencie stanowym, słysząc, że poprzednie badania jądrowe powinny jedynie uczynić bezpieczniejszymi już istniejące reaktory (patrz THTR RB nr 56, 1997). Ale teraz chodzi o to, że z pomocą instytutu badawczego NRW i przynajmniej z tolerancją czerwono-zielonego rządu stanowego w innym stanie, gdzie trzeba było się zatrzymać w NRW. Cytujemy ze strony internetowej Forschungszentrum Jülich:

„Południowoafrykański EVU ESKOM chciałby zbudować reaktor jądrowy typu żwirowego w RPA. Jest to reaktor wysokotemperaturowy z moderacją grafitową, chłodzony helem.

Taki reaktor, wyposażony w kuliste elementy paliwowe, został do tej pory zbudowany jedynie w Niemczech (reaktor wysokotemperaturowy toru, THTR w Hamm-Uentrop w Westfalii). Ze względu na specjalną koncepcję bezpieczeństwa, typ reaktora jest uważany za przyszłościowe rozwiązanie w konstrukcji reaktora. Z tego powodu mieszkańcy RPA są w bliskim kontakcie z Forschungszentrum Jülich, niemiecką firmą ABB w Mannheim oraz angielską firmą AEA Technologies w Risley.

Nowy reaktor zbuduje firma AEA-Technologies. Forschungszentrum Jülich było zaangażowane w ten projekt, ponieważ pomysł budowy reaktora ze złożem żwirowym pochodził pierwotnie z ośrodka badawczego (prof. Schulten), ponieważ prace badawczo-rozwojowe nad THTR były prowadzone głównie w centrum badawczym Jülich i ponieważ projekty nowszych wersji modułowych tego typu reaktora zostały opracowane w obecnym Instytucie Badań nad Bezpieczeństwem i Techniki Reaktorowej w Centrum Badawczym.”

***

góra strony

***

***

góra strony

***