THTR nieuwsbrief nr. 113, mei 2007

Er zijn 19 pagina's te lezen over kernenergie in China in de “atw” (atoomeconomie), het lijf- en buikvel voor enthousiaste nucleaire fetisjisten. Het is ook een kleine hommage aan Wang Dazong, die in het begin van de jaren 80 in de fleurig versierde pelgrimsoorden Jülich en Aken gretig de zuivere leer van de absoluut inherent veilige hogetemperatuurreactoren (HTR's) in zich opnam en deze naar de uitgestrekt land achter de grote muur, naar China. Hier werd hij in de jaren negentig president van de Tsinghua-universiteit in Peking en bouwde hij onmiddellijk zijn eigen HTR-testreactor om het begin van een nieuw HTR-tijdperk op dit continent in te luiden. De koers is gezet.
Vorig jaar werd het “Medium and Long-Term Development Plan for Nuclear Energy 2005-2020” aangenomen. Het voorziet onder meer in de verdere ontwikkeling van zogenaamde geavanceerde reactorconcepten. Dit is inclusief de HTR. Het is een van de 16 sleutelprojecten met de hoogste prioriteit. Nadat de experimentele reactor bij Peking sinds 2000 in bedrijf is, wordt op het schiereiland Shandong een HTR van 195 MW gebouwd. Het oude Duitse koloniale gebied was tot 1914 - wat een zinvolle hint!
Volgens Chinese informatie moet de bouw in 2009 beginnen en in 2013 in gebruik worden genomen. Enigszins overijverige Berlijnse ingenieurs (2) van het bedrijf TETRA ENERGIE GmbH (Allee der Kosmonauten 28) dateren de voorspellingen in de atw drie jaar geleden. Voor hen kan het natuurlijk niet snel genoeg gaan. Ze geven openlijk toe: “China is in een vroeg stadium begonnen met de ontwikkeling van de nucleaire industrie, maar in eerste instantie specifiek voor militaire doeleinden” (p. 775). De connectie in de fabricage van splijtstofelementen is duidelijk: “De Yibin Nuclear Fuel Factory (Object 812) is een van de 500 grootste bedrijven in China, waarin onderzoek, ontwikkeling, productie en verkoop (inclusief export) worden gecombineerd. Aanvankelijk maakte de faciliteit deel uit van het kernwapenprogramma en was gericht op de productie en verwerking van plutonium, de productie van Pu-splijtstofelementen en de productie van tritium en lithium-6” (p. 780).
En in dit verband komen de ATW-auteurs aan het woord over de sferische splijtstofelementen van de hogetemperatuurreactor: “Bij Peking werd een productiefaciliteit voor HTR-brandstof gebouwd die in 1997 werd opgestart. Hun capaciteit is 0,5 kg uranium per dag (komt overeen met ongeveer 100 grafietbollen per dag). Dit werd destijds voldoende geacht voor de HTR-pilootreactor (10 MWth)” (p. 780). De exploitant van de nieuwe HTR op het schiereiland Shandong wordt de China National Nuclear Corporation (CNNC). CNNC is een staatsholding die onder directe controle van de overheid staat en waarvan de president en vice-president worden benoemd door de voorzitter van de staatsraad. Met de vorming van de CNNC werd de integratie van militaire productie met civiel gebruik van nucleaire technologie bereikt” (p. 782). Een verfraaide parafrase van het feit dat atoomkracht en de productie van de atoombom niet te scheiden zijn.
Al in 1986 werden leveringscontracten getekend met Framatome (Frankrijk) voor de levering van de tweede kerncentrale in China bij Hong Kong. In 1992 werd een uitgebreide overeenkomst voor technologieoverdracht met Framatome geratificeerd. Deze groep is dus goed gepositioneerd op de Chinese nucleaire markt. Samen met Siemens als onderdeel van de huidige AREVA Group (3) doet hij onderzoek naar de verdere ontwikkeling van de HTR-lijn in de hele EU. Goede zaken zullen hier zeker in de toekomst op komst zijn. Vergelijkbaar met de kolenmijnen in China vóór 1914 onder het Duitse keizerlijke protectoraat. Zelfde plek, 100 jaar later.

Horst bloem

Wang Dazong), voorzitter van de Tsinghua Universiteit, en de Beierse premier Stoiber ondertekenden een samenwerkingsovereenkomst voor onderzoek tussen de Universiteit van Qingdao in de provincie Shandong (locatie van de nieuwe THTR!) En de Universiteit van Peking met de Technische Universiteit van München. Ook de onderzoekskerncentrale in Garching maakt deel uit van deze samenwerkingsovereenkomst.

Opmerkingen:
1. Zuoyi Zhang en Yuliang Sun van INET (Tsinghua University) in “atw” 12/2006, p.792
2. Jürgen Kraemer en Horst Bauer in "atw" 12/2006 "Gebruik van kernenergie in China"
3. Zie voor AREVA THTR circulaires nr. 94 en Nee. 96

De "Arische" atoombom

“De droom van de Groot-Duitse nazi’s lijkt uit te komen. 'Duits-Arische wetenschappers' zullen eindelijk bereiken wat 'Providence' hen ontzegde met de ineenstorting van het 1000 jaar oude Reich op 8 mei 1945: de bouw van een Arische atoombom. Deze droom van Duitse oudjes en neonazi's en hun langdurige 'vrienden' in bekende zakenondernemingen zal slechts één zwak punt hebben. De atoombom wordt in het buitenland gebouwd, in Argentinië, Brazilië of Zuid-Afrika, en is dus nog niet direct in handen van de Grote Duitsers zelf.”(8)
Maar de bovengenoemde voormalige nazi Ronald Richter vond een kleine remedie. In Bariloche, aan de voet van de Andes en vlakbij de Chileense grens, richtte hij het Argentijnse nucleaire onderzoekscentrum op. Bariloche is de Duitse kolonie in Argentinië bij uitstek, het verdwijnpunt van vele nazi's. Hier droomden ze, samen met de hoofden van het atoomcentrum, van een toekomstige plutonium- en waterstofbom. Bariloche met zijn talrijke Duitse scholen en verenigingen zal aan het einde van het artikel worden besproken.
Waarom waren nazi's zo geïnteresseerd in nucleaire technologie? Robert Jungk citeert de joodse natuurkundige Grünbaum in zijn boek "The Atomic State": "Je moet in een vroeg stadium tegen jezelf hebben gezegd dat hier een sleutelindustrie opkomt die ooit alle andere in macht en invloed zou overtreffen." (9) Zoiets trekt op magische wijze nazi's, het leger en grote Duitse bedrijven aan.
“Deze technologie – in Duitsland vanaf zijn oorsprong gekoppeld aan de militaire bedoelingen van het fascisme – na zijn latere ‘overschakeling’ van het leger naar het zogenaamde ‘vreedzame’ gebruik voor zijn politieke implementatie en controle, is het autoritair, zo niet noodzakelijk fascistisch Structuren. (...) De voor het nucleair beleid typische verweven bestuurlijke apparaten en hun moeilijk te begrijpen besluitvormingsstructuren en effecten ontgaan zelfs grotendeels aan de traditionele besluitvormende organen - zoals parlementen en partijen - en concentreren zich vooral op een nauwe kring van deelnemende interesses."(10)
In de jaren vijftig aanvaardde de regering van Adenauer de dubbelzinnige West-Duitse toezegging om geen kernwapens “op eigen grond” (!) te vervaardigen. “Deze verklaring belet de BRD niet wettelijk om kernwapens te produceren op buitenlands grondgebied - b.v. B. in Zuid-Afrika, Brazilië of Argentinië. (...) De BRD trad op als adviseur in alle fasen van het Argentijnse nucleaire programma en profiteerde tegelijkertijd zelf van de resultaten. Al in 50 haalde het 1961 ton uranium uit Argentinië."(5)
Het was praktisch een Duitse specialiteit om nucleaire deals te sluiten met dictaturen.

In 1974 werd nabij de hoofdstad Buenos Aires de natuurlijk uraniumreactor Atucha I in gebruik genomen. Siemens had dit type reactor stilletjes ontwikkeld, zodat Argentinië niet afhankelijk zou zijn van brandstofvoorraden uit de Verenigde Staten. Bijzonder explosief: Zware waterreactoren produceren een bijzonder grote hoeveelheid plutonium, dat voor militaire doeleinden kan worden gebruikt.
De BRD hielp ook met de financiering: "De federale regering deed haar best om te helpen met de sluiting, inclusief een lening van 100 miljoen DM tegen bijzonder gunstige voorwaarden en nog een lening van de Wederopbouwlening Corporation." (12)

Nu komen we eindelijk bij de reactor die, met hulp van EHR, na 12 jaar stilstand in Dortmund moet worden voltooid. In 1979 stonden Kraftwerk Union (KWU) en het Canadese bedrijf AECL als concurrenten tegenover elkaar om de geplande 745 MW natuurlijke uraniumreactor te bouwen. Hoewel het Duitse KWU-aanbod 400 miljoen dollar duurder was, werd het door de militaire regering geaccepteerd. Waarom?
De KWU bood de Argentijnse regering een brede samenwerkingsovereenkomst aan waarbij het bijzonder explosieve atoombom-gerelateerde deel zou worden geleverd door een zeer specifiek Dortmund-bedrijf: "De bouw van het zwaarwatersysteem zou moeten worden opgedragen aan de Hoechst-dochter UHDE uit Dortmund. " (13)
De Amerikaanse regering werd zich bewust van de naderende deal en begon aandachtig te luisteren. Ernstige diplomatieke verwikkelingen doemden op toen de BRD de bouw van een Argentijnse atoombom mogelijk maakte met de levering van de zwaarwaterproductie-installatie. Bovendien verhinderden Canadese havenarbeiders en een solidariteitsbeweging die kritisch stond tegenover de dictatuur de tijdige levering van een lading zwaar water aan Argentinië.
De Duitse KWU was niet op zoek naar een uitweg. Het zwaarwatersysteem verdween al snel uit het conceptcontract. De KWU leverde alleen de kerncentrale - en het Zwitserse bedrijf Sulzer het controversiële zwaarwatersysteem. De BRD kon in onschuld haar handen wassen. In 1980 demonstreerden 1500 mensen voor het Sulzer-bedrijfsgebouw in Winterthur tegen de steun aan de productie van de atoombom.
De BRD hielp het leger op een ander belangrijk punt: "Met de goedkeuring van een lening van 1,1 miljard DM werden eerst de financiële randvoorwaarden gecreëerd." (14) En alles werd keurig gedekt door staatsgaranties van Hermes.
Met de opwerkingsfabriek van Ezeiza in aanbouw op hetzelfde moment, was Argentinië op weg om een ​​autonome splijtstofcyclus te creëren. Dat was een groot risico: het nucleaire programma was vanaf het begin in handen van de militairen, die hun eigen beleid wilden maken en niet wilden dat anderen in hun beleid gingen praten. In de jaren zeventig bood Argentinië zelfs onderdak aan Italiaanse fascistische moordenaars (70).

Door de snelle economische neergang van Argentinië en de daarmee gepaard gaande financiële knelpunten kon Atucha 2 niet worden voltooid, noch de opwerking gerealiseerd. In 1997 werd besloten tot privatisering van Atucha 2, maar deze werd niet uitgevoerd (16). Het was pas begin 2006 dat de atoomcarrousel weer begon te bewegen, zoals de Argentinisches Tageblatt meldde: “Na een week van onderhandelingen op het hoofdkantoor van Siemens, E. Messi, president van Nucleoelectrica Argentina (NASA), en L. Antunez, Algemeen directeur van de exploitant van de kerncentrale, kwam tot de conclusie dat de medewerking van de Framatom-groep voor de voltooiing van Atucha II niet kan worden verwacht ”(17). Maar een paar maanden later kondigde minister van Planning De Vido een eerste succes aan. “Om 'pragmatische en strategische redenen' zal 'het hele wetenschappelijke, technologische en industriële spectrum opnieuw worden geactiveerd' - inclusief uraniumverrijking' (18).
Atucha 2 zal naar verwachting in 2010 worden voltooid, wat $ 600 miljoen zal kosten. In totaal zal 3,5 miljard dollar in het nucleaire programma vloeien (19). Het Canadese bedrijf AECL, de inferieure concurrent van de KWU uit 2, zou verantwoordelijk zijn voor de verdere ontwikkeling van Atucha 1979. Geen wonder, want zelfs voorstanders van kerncentrales bekritiseren de verouderde technologie van Atucha 2 en spreken zich uit voor ombouw tot een gas- en stoomcentrale.
Ook vandaag wil Argentinië niet achterop raken bij Brazilië. De grote buurman begon al in 2006 met de bouw van een uraniumverrijkingsfabriek en hield daarmee een militaire optie open. Dus het stomme oude spel begint helemaal opnieuw. De vraag is natuurlijk of Argentinië het op de lange termijn financieel kan volhouden. Maar landen als Venezuela, Peru en anderen zijn al op de mat en willen nucleaire technologie uit Argentinië. Zeker met Venezuela als groot olieland is het maar al te duidelijk: het doel is niet om een ​​energieprobleem op te lossen, maar om samen met de nieuwe, antisemitische bondgenoot Iran aan een atoombom te werken. "Linkse" en rechtse militairen verschillen niet veel van elkaar in hun streven om indien nodig hun toevlucht te nemen tot extreme middelen.

"O, goedemiddag mevrouw Kappler, heeft u alles gekregen?" - Kappler? Was dat de vrouw van de massamoordenaar Kappler, die duizenden Joden liet vermoorden in Italië? En zijn vrouw smokkelde hem later in het geheim in een grote koffer het Italiaanse gevangenisziekenhuis uit en bracht hem naar Duitsland, waar hij ongestoord was? - "Was dat echt de vrouw van de massamoordenaar Kappler?" vroeg ik nieuwsgierig. Franz siste onvriendelijk tegen mij: "Wat denk je ook alweer!" (20) - Ja, ik had tijdens mijn agrarische stage biologische groenten verkocht aan deze mevrouw Kappler en ik begon mezelf te verkopen aan de werknemer van haar man, SS'er Erich Priebke ook geïnteresseerd. In maart 1944 was hij verantwoordelijk voor een bloedbad in de Ardeatine-grotten bij Rome in Italië en hielp hij zelf bij de moord. 335 mensen werden gedood, waarvan 75 joden.
Dus ik luisterde toen ik in 1994 in het weekblad “Freitag” las: “Ik haal snel wat ham van de nazi. In Bariloche, Argentinië, kende bijna iedereen het verleden van SS'er Erich Priebke'(21). In het luchtkuuroord - "Huizen zoals in Oberammergau", schreef de Spiegel in 1995 (22) - en het nucleaire centrum, verhuisde de massamoordenaar al snel van de slager naar de voorzitter van de "Duits-Argentijnse Culturele Vereniging". Ook hier genoot de held van de Duitse nationaal-socialistische luchtmacht, kolonel Rudel, van zijn passie voor skiën, en concentratiekampdokter Mengele verbleef hier voordat hij naar Brazilië trok.
Overigens was of is antisemitisme vrij wijdverbreid in Argentinië. Geen wonder, bij deze nieuwkomers zou je denken. In 1992 was er een bomaanslag op de Israëlische ambassade (29 doden, 300 gewonden) en in 1994 een aanslag op het joodse gemeenschapscentrum in Buenos Aires. Dit was de meest massale daad van geweld tegen Joden buiten de staat Israël, met 86 doden en 300 gewonden.
Pas nadat een Amerikaanse televisieploeg Priebke in Bariloche had "ontdekt" en Argentinië hem in 1996 aan Italië had uitgeleverd, was de BRD niet geïnteresseerd. De keten van gerechtelijke storingen, milde vonnissen, herzieningen en de bescherming van de Duitse en Italiaanse fascisten voor een van hen zou een heel boek vullen. De publieke opwinding was en is nog steeds enorm, omdat veel mensen in Italië zich nog steeds zeer bewust zijn van de gruweldaden van de fascisten. Bij elk van zijn verzoeken om ontheffing van de voogdij of om omzetting van zijn voogdij in huisarrest in een klooster, komt het verhaal van de inmiddels zeer oude en nog steeds onredelijk provocerende Priebke weer ter sprake.
Waarom kon Priebke 47 jaar ongestoord in Bariloche wonen, hoewel de Duitse autoriteiten wisten waar hij was en hij vaak de BRD bezocht? Het antwoord leidt ons naar het centrale kantoor in Dortmund voor de vervolging van nazi-misdaden en naar de federale procureur-generaal Herman Weissing, die verantwoordelijk is voor dit gebied. De "Westfälische Anzeiger" meldde in 1996: "Weissing gaf toe dat de aanklagers niets hadden gedaan om Priebke te vinden toen ze hem voor het eerst onderzochten van 1963 tot 1971 - 'een flagrante fout die niet had mogen gebeuren'. Priebke woonde op dat moment onder zijn echte naam in Argentinië en liet sinds 1952 zijn paspoort keer op keer vernieuwen bij de Duitse ambassade "(23)
En het wordt nog erger. De Westfälische Anzeiger kopte: "Ex-NSDAP-leden onderzochten nazi-daden" - niet (!), De krant had beter moeten toevoegen. Het is ongelooflijk dat voormalige nazi-advocaten in het centrale kantoor in Dortmund werden belast met het onderzoek en de "vervolging" van hun gelijkgestemde mensen. "Van deze groep mensen waren acht hoofden van autoriteiten lid van de NSDAP of aan haar gelieerde organisaties" (24).
De afzonderlijke elementen van de magische driehoek "fascisten, atoombommen en misdaden" waren zeer nauw met elkaar verbonden en in veel gevallen bepalend voor elkaar. Het verleden is niet echt voorbij, maar heeft nog steeds effect vandaag. De afzonderlijke plaatsen delict zijn met elkaar verweven. Verbindingslijnen die tot nu toe verwaarloosd zijn, worden zichtbaar, sommige van deze plekken liggen voor de deur en hebben veel met onszelf te maken.

Horst bloem

Opmerkingen:
8. “Reiken naar de bom. De Duits-Argentijnse nucleaire business". Redacteur: Onderzoeks- en Documentatiecentrum Chili - Latijns-Amerika (FDCL), 1981, pagina 9
9. Robert Jungk, "The Atomic State", 1977, 128
10. Zie onder 6.: pagina 41
11. Zie onder 8, pagina's 12 en 16
12. Zie onder 8, pagina 20
13. Zie onder 8, pagina 22
14. Zie onder 8, pagina 23
15. Zie onder 8, pagina 60
16. Ricardo Gamboa Valenzuela: "De invloed van politiek op economische hervormingen", 2003, blz. 210
17e Argentinisches Tageblatt, 4 maart 3
18e TAZ, 26 augustus 8
19e Nieuw-Duitsland, 25 en 30 augustus 8
20. Horst Blume: "14 scènes over tuinmannen en moordenaars" in "Ökolinx" nr. 14, 1994
Vrijdag 21 juli 1
22. Der Spiegel, 39/1995, pagina 98
23. Westfälischer Anzeiger, 23 augustus 8
24. Westfälischer Anzeiger, 27 augustus 8

Uraniumtransporten door Hamm top of page

"De stad Hamm is niet verantwoordelijk voor deze taak, maar de federale overheid of de staten", schreef het stadsbestuur van Hamm en weigerde onze vragen over de uraniumhexafluoride-transporten naar Gronau te beantwoorden (zie laatste nummer). De hulpdiensten van Hammer zijn als eerste ter plaatse bij een mogelijke rampplek, maar Hamm is niet verantwoordelijk. - Hoe wordt dat in de media ontvangen?
Dus: "Informatie geweigerd. Administratie gedraagt ​​zich 'typisch voor Hamm'” (Wochenblatt d.d. 11 april 4). “Dit is een slecht certificaat. Is Hamm voorbereid op een stralingsongeval?” (Westfälischer Anzeiger van 2007 april 5). “Afschuiven van verantwoordelijkheid, weigeren informatie te verstrekken” (zondagpanorama van 4 april 2007). “Burgersinitiatief viel tegen. Steden in de buurt als Münster, Lünen en Dortmund zouden inhoudelijk op de vragen hebben gereageerd.” (Radio Lippewelle, 1 maart 4). Misschien zal de Lord Mayor zich toch op zijn gemak voelen na deze briljante media-meltdown?
Hij krijgt meteen de kans: op 24 april 4 formuleerde de raadsgroep van Bündnis 2007 / Die Grünen een parlementaire vraag over het onderwerp en bekritiseerde ook het gedrag van de administratie: “Als de zaak 'welwillend' was geïnterpreteerd, zou de administratie van de stad Hamm zou het hebben erkend. Het doel van de gevraagde informatie is om de bewoners van gevaarlijke stoffenroutes - hier in het bijzonder over het spoorvervoer met uraniumhexafluoride - beter te informeren en te klagen over de eerdere, minder transparante procedure.” Deel twee van de presentatie begint.