De THTR nieuwsbrieven uit 2006

***

***

THTR nieuwsbrief nr. 104, januari 2006

Hogetemperatuurreactor in Jülich: reactor aan de haak

Radioactieve splijtstofelementen werden verkocht aan China

Iedereen die een idee wil krijgen van de afmetingen die de problemen kunnen aannemen bij het demonteren van de THTR Hamm, kijk naar Jülich! Daar wordt de algemene proefreactor (AVR) ontmanteld.

Deze HTR werkte tot 1988 met 15 MW vermogen en staat sindsdien stil. Ter vergelijking: de THTR leverde de Twintig keer elektronische prestatiesals bij uitzondering geen incident dit heeft verhinderd.

De AVR verleende in 1994 toestemming voor veilige opsluiting. Dit moest toen vier keer worden gewijzigd. Na uitgebreide inspectieboringen in het reactorvat zorgden "onvoorziene gebeurtenissen" voor verdere vertragingen bij de ontmantelingspogingen. In maart 1999 meldde het Ministerie van Economische Zaken en Middelgrote Ondernemingen, Technologie en Transport van NRW: "In het betonnen kamersysteem van de buiten gebruik gestelde AVR-testreactor in Jülich werd radioactief besmet water gedetecteerd. (...) De gemeten specifieke activiteit in de betonnen kamer is het water, voornamelijk veroorzaakt door de radionuclide Strontium 90, 80 Becquerel per liter met een totale hoeveelheid water van ongeveer 800 kubieke meter vanwege ontsnapping.(...) Hierdoor is de grond in de directe omgeving van het reactorgebouw verontreinigd geraakt en is verontreinigd betonnen kamerwater terechtgekomen in het hemelwaterriool op de terreinen van de AVR en de FZJ."

Als aandeelhouders van AVR werden de 15 energieleveranciers (EVU's) overweldigd door het project, droegen de verdere verantwoordelijkheid over aan Energiewerken Nord (EWN) GmbH en waren op deze elegante manier verlost van een groot probleem. Het van oorsprong Oost-Duitse bedrijf EWN heeft al tijdelijke opslagfaciliteiten voor kernonderzeeërs in Moermansk en de kerncentrale Greifswald ontmanteld. Overigens assisteert de "vakbondsman" Jobst Weißenborn van het hoofdbestuur van IG BCE als plaatsvervangend voorzitter van de raad van commissarissen.

Het oorspronkelijke voornemen om de reactor in het bestaande gebouw te ontmantelen en te verhuizen naar een magazijn is losgelaten. Het nieuwe ontmantelingsconcept zorgt ervoor dat het hele reactorvat aan grote haken in zijn geheel uit de fabriek wordt getild. Hiervoor werd een enorm draagframe van stalen liggers en steunen om de reactor heen gebouwd. Deze enorme "materiaalsluis" alleen al weegt 2.400 ton en kost 5,5 miljoen euro. Het vergroot het reactorgebouw van 48 m naar 58 m. Daarnaast moeten er ventilatiesystemen worden geïnstalleerd. Het nieuw gecreëerde dakoppervlak is 1.500 vierkante meter. De cascoconstructie van de materiaalsluis werd binnen drie kwartier uitgevoerd door de firma "Stahlbau Queck Düren". De topping-out ceremonie voor dit bouwproject vond plaats op 16 september 9. Het werd beschamend gevierd met veel politieke beroemdheden.

De hele constructie ("een extreem moeilijke taak" volgens Stahlbau Queck) zal pas over drie jaar worden voltooid. Pas dan kan de reactor worden aangesloten en kan de ontmanteling worden gestart.

Inmiddels is op het AVR-terrein een tussenopslag voor splijtstofelementen ingericht. Ongeveer 5.400 radioactieve sferische splijtstofelementen werden uit de reactor verwijderd en teruggebracht naar het naburige onderzoekscentrum Jülich (FZJ). De FZJ homepage bericht over de verdere verblijfplaats van deze ballen: "Overdracht van 5.400 AVR-splijtstofelementen voor een internationaal project naar de PR China (voltooid)“Daar zijn ze dringend nodig als brandstof voor de nieuwe HTR-generatie, want in Peking is al een HTR-onderzoeksreactor in bedrijf en volgend jaar start de bouw van een grote HTR-energiereactor.

In Duitsland veroorzaakt de nucleaire HTR-ramp echter een eindeloze kostenspiraal. Van 1988 tot 2003 waren alleen voor de AVR ontmanteling volgens officiële informatie 189,7 miljoen euro uitgegeven. En er zal zijn 200 miljoen euro toe te voegen. Tot 2003 betaalde 90% de federale overheid en 10% de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Het federale ministerie van Onderwijs en Onderzoek (BMBH) sprak in 2002 van een "desolaat verloop van het project"(TAZ van 15 juli 7).

De TAZ vervolgde: "De Federale Rekenkamer heeft de zaak nu op zich genomen. De beoordeling was verwoestend. Als de vorige situatie en het werktempo behouden blijven, zal het project waarschijnlijk minstens vier jaar duren in plaats van de oorspronkelijk geplande 18 jaar ', waarschuwde hij de begrotingscommissie van de Bondsdag. De kosten zouden stijgen van de oorspronkelijke 39 miljoen naar 215 miljoen euro meer dan vijf. (...) Volgens de wet is de federale overheid niet verplicht om de reactor te ontmantelen of te financieren. Het pand is eigendom van de deelstaat Noordrijn-Westfalen, de reactor zelf is eigendom van de AVR, waarbij 15 gemeentelijke nutsbedrijven betrokken zijn. De AVR en de staat zouden dus ook verantwoordelijk moeten zijn voor de ontmanteling van de centrale, meent de Federale Rekenkamer. Dat zou voor de AVR-HTR 64,5 miljoen zijn. Daarnaast is er jaarlijks 5,6 miljoen euro voor de ontmanteling van de THTR in Hamm. De nucleaire industrie veegt deze kosten graag onder het tapijt.

De decennialange HTR-ramp in Noordrijn-Westfalen zal de nucleaire industrie er niet van weerhouden deze faillissementstechnologie agressief te blijven propageren. Vlak naast de deur in de partnerstad Aken van Jülich komen ze uit 16. 18 up. Mei 2006 op de "Jaarconferentie over nucleaire technologie" nieuwe plannen voor de toekomst smeden en vrijmoedig praten over de vermeende zegeningen van hogetemperatuurreactoren. We kunnen allemaal betalen voor deze grove onzin.

Ondertussen bereidt RWE de verdere uitbreiding van de HTR's op internationaal niveau voor door het "Detail Design" te produceren voor de Pebble Bed Modular Reactor (PBMR) in Zuid-Afrika. In de krant "Atomwirtschaft" (atw, nov. 2005) staat een paginagrote vacature van RWE, die een manager zoekt voor een "uitdagende taak op het spanningsveld tussen brandstofelementmechanica, neutronica, thermohydraulica". In het bijzonder gaat het over "Specificaties voor en evaluatie van nieuwe kern- en splijtstofelementontwerpen". Het is al duidelijk wanneer de taken als volgt worden geformuleerd: "Contact met (inter)nationale ingenieursbureaus, deskundige organisaties en overheden en onderzoeksinstellingen". Het is een demonstratie van de wil om kernenergie uit te breiden.

Horst bloem

Verdere artikelen over de AVR in Jülich vindt u in THTR circulaire nr. 80 en Nee. 81 te vinden.

Een paar dagen voor Kerstmis gebeuren er nog steeds tekenen en wonderen. Het Ministerie van Economie, Middelgrote Ondernemingen en Energie van NRW heeft op 20 december 12 op ons onderzoek van 2005 maart 18 over de THTR-splijtstofelementen in het BEZ Ahaus geantwoord, nadat we in juli 3 voor de tweede keer hadden aangedrongen op een volledig antwoord. Hier is de tekst van de reactie van het ministerie:

"Met betrekking tot uw vraag over de onderzoeken van een drukschakelaar op CASTOR-containers, kan ik u vandaag meedelen dat het relevante onderzoeksprogramma dat door de MWME is geïnitieerd, nu is uitgevoerd en voltooid. GNS) ook het Federaal Instituut voor Materiaalonderzoek en Testing (BAM) en TÜV Nord EnSys Hannover GmbH & Co. KG.

De onderzoeken hebben aanleiding voor de reactie van het operationeel monitoringssysteem (BÜS) Storing referentieschakelaar van de geadresseerde drukschakelaar duidelijk bevestigd.

De integrale lektest uitgevoerd over de gehele drukschakelaareenheid (hoofdschakelaar plus referentieschakelaar) evenals de individuele lektesten leverden geen klachten op. Er is geen lek gevonden. Ook de afdichtingskamerdruk en het schakelpunt van de hoofdschakelaar lagen in het setpointbereik.

De functie van de onderzochte drukschakelaar was in overeenstemming met de specificaties, aangezien de dichtheid en de vergrendelingskamerdruk van de te bewaken CASTOR-container te allen tijde, dus ook na een storing van de referentieschakelaar, werd bewaakt.

De experts gaven ook aan dat een overeenkomstige storing van een hoofdschakelaar - analoog aan die van de referentieschakelaar - ook de BÜS zou hebben geactiveerd. De zelfcontrole van de drukschakelaar werd dus niet aangetast door de bovengenoemde storing, maar werkte zoals bedoeld.

De opgetreden storing van de referentieschakelaar is door de geraadpleegde deskundigen als één storing beoordeeld.

Namens PG Ceyrowsky"

In Pakistan wordt Abdul Khadir Khan beschouwd als een nationale held - ondanks het doorgeven van geheime nucleaire technologie aan Iran, Libië en Noord-Korea. Khan verwierf zijn kennis in de jaren XNUMX - in het Nederlandse deel van Urenco.

In augustus schokte de voormalige Nederlandse premier Ruud Lubbers zijn landgenoten: Nederland had op verzoek van de Amerikaanse geheime dienst CIA medio jaren zeventig de Pakistaanse kernspion Abdul Khadir Khan laten gaan, zo maakte Lubbers op de radio bekend. "Geef ons informatie en arresteer hem niet", was de eis van de CIA destijds - in de Koude Oorlog stond dat gelijk aan een bevel: "Den Haag, Washington had het laatste woord", zegt Lubbers. "Er was geen twijfel dat ze alles wisten en hoorden." Als verantwoordelijk minister van economie was Lubbers toen al sceptisch: "Ik had mijn twijfels of dit de goede weg was".

De twijfels van Lubbers waren terecht: Khan is nu de grootste nucleaire smokkelaar aller tijden. In februari 2004 gaf de werktuigbouwkundig ingenieur, die van 1976 tot 2001 aan het hoofd stond van het Pakistaanse nucleaire programma, openlijk toe dat nucleaire technologie en knowhow Iran, Libië en Noord-Korea te hebben doorgegeven. Een schande voor het CIA-hoofdkwartier in Langley: Alle drie de landen behoren tot de onberekenbare 'schurkenstaten' die president George W. Bush de 'as van het kwaad' noemt.

Khan zelf werd nooit gestraft: de kernwetenschapper wordt in Pakistan als een nationale held beschouwd - India, waarmee de moslimstaat na het einde van de Britse koloniale overheersing in 1947 drie oorlogen heeft uitgevochten, heeft immers ook het massavernietigingswapen. Ondanks zijn bekentenis kreeg Khan gratie van de Pakistaanse premier Pervez Musharraf voor zijn diensten aan het nucleaire programma van het land, maar staat praktisch onder huisarrest in de hoofdstad Islamabad.

Ook de Nederlandse regering was halverwege de jaren zeventig terughoudend om maatregelen tegen Khan te nemen. Na zijn studie aan de Technische Universiteit Delft raakte Khan merkbaar geïnteresseerd in centrifugetechnologie voor uraniumverrijking, beheerd door het Nederlandse deel van de Urenco te Almelo. Dit bleef niet verborgen voor de Nederlandse geheime dienst. Hij zou al in 1974 worden gearresteerd, maar de CIA hield hem beschermend vast. In plaats daarvan werd de ingenieur overgeplaatst - en werd gewaarschuwd: een jaar later keerde hij niet terug van een reis naar Pakistan.

Nederland berecht hem pas in 1983 bij verstek. Desalniettemin wordt Khan aan de Rijn en Maas niet geacht een strafblad te hebben: In 1985 werd hij bij de tweede poging vrijgesproken wegens formele fouten, waarna hij zelfs tweemaal persoonlijk naar Nederland reisde. Daar kocht hij de ontbrekende technologie voor het Pakistaanse nucleaire programma, waar Khan nog steeds trots op is: "Gedurende deze tijd werden we overladen met aanbiedingen."

In de logica van de koude oorlog was dit niet meer dan logisch. Uitgerust met de uraniumverrijkingscentrifugetechnologie van Urenco, zou Khan de jonge kernenergie India helpen neutraliseren - en werd de geest uit de fles: In ruil voor de nieuwste rakettechnologie stelde de kernfysicus zijn kennis ter beschikking aan Iran, Libië en Noord-Korea. De rol van het Pakistaanse leger in het bewapeningsprogramma is nooit opgehelderd - de Pakistaanse premier Musharraf was generaal van de strijdmacht.

Khan houdt zich vandaag de dag nog steeds bezig met internationale diplomatie: de Verenigde Staten verdenken Iran in de ondergrondse werken van Nathan uraniumverrijking te bevorderen. Afhankelijk van de mate van verrijking kan het atoommateriaal worden gebruikt voor vreedzame elektriciteitsopwekking, maar ook voor het bouwen van atoombommen. Israëls ex-premier Benjamin Netanyahu riep gisteren op tot een preventieve aanval op het Iraanse nucleaire programma: net als in 1981 moet de Israëlische luchtmacht de nucleaire faciliteit bombarderen - en zo lag de technologieoverdracht van Abdul Khadir Khan voorlopig in puin en as."

Andrew Wyputta, van: TAZ-NRW van 06.12.2005 december XNUMX

Verdere rapporten over UAA en Khan staan ​​in de uitgave van de THTR-Rundbrief Nee. 95, Nr. 98 en Nr.99 te vinden.

Geknikte masten, dagen van stroomuitval - het weer heeft ertoe geleid dat een industrie uitleg nodig heeft, wat staat voor prijsopdrijving en superwinsten.

(...) Tegenwoordig werkt bijna niets meer zonder elektrische energie. De elektriciteitsbedrijven worden hiervoor vorstelijk beloond en zorgen met hun monopolieachtige structuren ervoor dat de prijsschroef levendig wordt gedraaid. U hoeft dus niet verbaasd te zijn als u na de gebeurtenissen in het Münsterland aan de schandpaal wordt genageld.

Naast de energiecentrales is het pijpleidingennetwerk het belangrijkste fysieke kapitaal van de energiebedrijven. U kunt dit herfinancieren met hoge transmissiekosten van uw klanten. In ruil daarvoor zijn de vier regionale monopolisten E.on, RWE, EnBW en Vattenfall in ieder geval verplicht ervoor te zorgen dat dit netwerk werkt. Dat was duidelijk niet het geval bij RWE in het Münsterland, en nu vragen consumentenadvocaten, klanten en politici hoe dat kan en wordt compensatie geëist. Tegelijkertijd is het een raadsel hoe veilig het pijpleidingnetwerk in Duitsland is.

RWE probeerde zich aanvankelijk uit "Overmacht" te praten en wees claims van benadeelde partijen af. In de tussentijd heeft de elektriciteitsmultinational uit Essen een fonds van meerdere miljoenen dollars opgericht om te "helpen" in vermeende gevallen van ontbering. Tegelijkertijd werd de legende van oud staal, dat de neiging heeft broos te worden, de ronde gedaan.

Veel van de RWE-hoogspanningsmasten worden nog steeds van dit materiaal gemaakt en de groep heeft een programma gelanceerd om deze masten tegen 2015 te vervangen. Ze willen er 550 miljoen euro aan uitgeven, en het proces kan ook niet versneld worden. Periode.
Maar er was weerstand tegen deze redenering. »Dat is een lui excuus. Het onderhoud is verwaarloosd«, zei Akos Paulinyi, specialist in ijzer- en staaltechniek, de Financial Times Deutschland (dinsdageditie). Staal gemaakt volgens het zogenaamde Thomas-proces was onderwerp van gesprek. »Er zijn talloze constructies gemaakt van Thomasstahl die meer dan 100 jaar oud zijn en in perfecte staat verkeren. Daar moet je verstandig mee omgaan”, zegt Walter Suttrop, adviseur staalbouw in Düsseldorf.

RWE wees het verwijt van slordig onderhoud met klem van de hand. Het eigen herstructureringsprogramma van de groep spreekt dit tegen. Inmiddels is 70 procent van de 2 probleemmasten vervangen. "Lijnlijnen worden jaarlijks gecontroleerd, ook per helikopter", aldus een woordvoerder.
Paulinyi accepteerde dat niet. RWE schuwt personeelskosten: »Onderhoud kan niet geautomatiseerd worden. Je moet van mast naar mast gaan, omhoog klimmen en kijken. Dat doe je niet door vluchtleiding', aldus de emeritus hoogleraar. In 2003 heeft RWE het onderhoud uitbesteed aan een servicebedrijf. Aan het geld kan het in ieder geval niet liggen als RWE hier schraal is, hoogstens vanwege zijn beruchte winstzucht. 1,7 miljard euro winst Dat meldt het voormalige gemeentebedrijf in de Dax alleen al in de eerste drie kwartalen van dit jaar. Het zou veel gemeen moeten hebben met het andere quasi-monopolie in de industrie.

(...) Uit: JungeWelt van 7.12.2005 december XNUMX

Thames Water: Waarom RWE de Londense water- en rioleringssystemen kocht en ze nu snel weer wil verkopen"

Rheinische Elektrizitätswerke AG (RWE) kocht in 1999 Thames Water, het Londense water- en rioleringsbedrijf. De aanvankelijk hoge winsten die lange tijd mogelijk waren in de geprivatiseerde Engelse bedrijven waren hier verleidelijk. De winst bij Thames Water vloeide ten koste van een bouwvallig pijpleidingsysteem. Omdat de toezichthouder nu investeringen eist en het rendement beperkt tot zes procent per jaar, vlucht RWE: Met gas en elektra valt meer te verdienen.

Door in 1999 Thames Water te kopen, nam RWE 's werelds best verkopende water- en afvalwatersystemen over, die worden beheerd door een particulier bedrijf: Thames Water heeft acht miljoen klanten voor drinkwater en 15 miljoen voor afvalwater in de regio van Londen. Hiermee wilde RWE de basis leggen om nummer één te worden in de wereldwijde waterbusiness. Omdat water sinds de jaren negentig voor investeringsbanken en nutsbedrijven verscheen of verscheen als het "blauwe goud": gezien de toenemende schaarste, zou het kunnen worden uitgebouwd tot een wereldwijd lucratieve onderneming van de eeuw. De Franse wereldmarktconcurrenten Vivendi / Veolia en Suez / Ondeo hadden al de water- en rioleringswerken van metropolen tussen Rio de Janeiro, Parijs en Jakarta gekocht.

In 1989 werd Thames Water Utilities Limited opgericht als een beursgenoteerd bedrijf onder leiding van de privatiseringsfundamentalist Maggie Thatcher. Amerikaanse pensioenfondsen en investeerders uit het Londense bankendistrict kochten de aandelen. Als verjaardagscadeau stelde de 'conservatieve' regering de geprivatiseerde staatsbedrijven vrij van alle winstbelastingen. In het decennium na de oprichting van de nieuwe economie konden alle beloften van de nieuwe economie worden waargemaakt: de salarissen van de managers stegen, de waterprijzen stegen en de winsten stegen.

RWE heeft veel, veel geld: de groep gebruikt zijn positie als regionaal elektriciteitsmonopolie van Noordrijn-Westfalen al tientallen jaren om buitensporige elektriciteitsprijzen te innen. Het rijkskartelbureau helpt, net als honderden politici die door RWE worden ondersteund in raden van toezicht en advies en op de loonlijst. Ook bij RWE, waar nog steeds het verouderde beeld heerst dat de gemeenten inspraak hebben over hun weinige preferente aandelen, zijn al lang naamloze internationale investeerders naast de bekende aandeelhouders Allianz AG en Münchner Rück ingetrokken. Met 41 procent heb je de meerderheid. U dringt aan op lucratieve investeringen.
RWE kocht Thames Water in 1999 tegen een te hoge prijs van elf miljard euro. De vorige aandeelhouders waren blij om te verkopen ondanks een decennium met hoge rendementen, omdat RWE uitstapte met een ongewoon hoge premie op de aandelenwaarde: het was frauduleus 43 procent. RWE had twee doelen: ze wilden de schijnbaar dubbelcijferige "dream return" voortzetten in het grootste stedelijke watergebied ter wereld. Tegelijkertijd bleek Thames Water de sleutel tot verovering van de wereldmarkt: het geprivatiseerde waterbedrijf, profiterend van de historische positie van de Engelse metropool, was al uitgebreid door acquisities en investeringen in verschillende staten van het Britse Gemenebest.

In de eerste jaren kwamen de verwachtingen uit. RWE investeerde zo min mogelijk, verhoogde de prijzen en 'verdiende' hoge winsten. RWE / Thames Water gebruikte ze om de verdere wereldwijde expansie in Azië, Australië, Afrika, de VS, Canada en Zuid-Amerika te betalen. Het duurste stuk was het grootste Amerikaanse waterbedrijf, American Water Works, met acht miljard euro, dat waterwerken en rioleringen exploiteert in 29 Amerikaanse staten en vier Canadese provincies met 18 miljoen klanten. Met belangen in de waterleidingbedrijven in Jakarta, Conception / Chili, Mallorca en Boedapest heeft RWE / Thames Water momenteel ongeveer 70 miljoen klanten. De winst van de hele groep steeg, niet in de laatste plaats door de bijdrage van het waterbedrijf van 2000 tot 2004 van 3,9 naar 5,9 miljard euro. Thames Water zette niet alleen de hoge rendementen onder RWE-management voort. De essentiële voorwaarde voor deze winst bleef ook: Het enorme leidingstelsel met 32000 kilometer drinkwaterleidingen en 64000 kilometer riolering werd op het technisch laagst mogelijke niveau aangelegd. Veel lijnen en kanalen zijn meer dan 100 jaar oud en hadden al lang gemoderniseerd moeten worden."

Dit is nog lang niet het einde van Werner Rügemer's artikel in "Junge Welt" op 19 december 12. Het is volledig na te lezen op onze website. De volgende aspecten komen uitgebreid aan bod:

Gigantische hoeveelheden drinkwater en rioolwater sijpelen Londen binnen en hebben enorme milieuschade veroorzaakt. RWE is het bedrijf dat in Engeland het vaakst wordt aangeklaagd voor milieudelicten. Door deze schandalen ontkwam premier Blair er niet aan een regelgevende instantie op te richten, die tegen 1.184 een totale investering van 2010 miljoen euro eiste voor de reparatie van de noodlijdende leidingsystemen van RWE. En het beperkte de droomwinst tot maximaal 6 procent. De eerdere rip-off met haperende leidingsystemen en gestegen waterprijzen is nu voor RWE onmogelijk geworden. Hoog tijd voor het in Essen gevestigde bedrijf om de waterdivisie te verkopen!

Horst bloem

Hamm's downplayers van ongevallen zijn nog steeds onvermoeibaar actief. De THTR-beveiliger uit 1986, Ivar Kalinovski, in 1991 ingrijpend veranderd in hetzelfde federale bureau voor stralingsbescherming dat zo genereus de THTR Castor-opslag in Ahaus goedkeurde. Zoals de krant "atw" meldde in de editie van november 2005, werkte Kalinowski aan de jaarlijkse nucleaire technologieconferentie in de specialistische bijeenkomst "Huidige ontwikkelingen om knowhow en competentie in nucleaire technologie veilig te stellen". Hier gaf hij zijn lezing "Commissiewerk - een bijdrage aan het behoud van knowhow". Een zo nauw mogelijke penetratie en vervlechting van de belangen van fabrikanten en exploitanten van nucleaire installaties, alsmede van autoriteiten en controleorganen kan door niemand anders dan hijzelf zeker als competent worden voorgesteld.

Horst bloem

***

top of page

***

***

top of page

***