خبرنامه های THTR از سال 2009

***

***

خبرنامه THTR شماره 125، فوریه 2009

125 موضوع: نه همیشه THTR ...

پس از اینکه Reaktor روزانه وحشتناک (THTR) دیگر یکی نبود، بی سر و صدا در مقابل خود می درخشید و کمتر توجه ها را به خود جلب می کرد. از آنجایی که رادیواکتیویته و زباله های هسته ای بیش از تلاش برخی از سیاستمداران برای احیای این نوع راکتورها از بین نمی روند، ما از سال 1987 می گوییم: هوشیار باشید و در بخشنامه THTR میزان کامل ورشکستگی را برای نسل های آینده ثبت کنید.

اما هنوز زمان برای چیزهای خوشایندتر در زندگی، از جمله خواندن روزنامه محلی ما وجود داشت. زیرا بدون شک مهم این بود که بدانیم بیشتر کوتوله های باغ در هام کجا هستند یا باشگاه پرورش خرگوش همسایه چه کار می کند. این تمرکز بسیار چشمگیر اطلاعات در روزنامه محلی، مبنایی را برای درخشش بخشنامه THTR با مقالات پس زمینه ایجاد کرد، برای مثال برای توضیح اینکه چرا مقاله به این شکل است: "تایپ برای ایپن" و "خدا از من ناشر ساخت" شماره 51 ابتدا در TAZ ظاهر شد، اما سپس با ما. اکنون باید حداکثر برای خوانندگان جوان توضیح داده شود که THTR-Rundbrief مقالات متعددی را از روزنامه های دیگر تا شماره 52 مستند کرده است. تا به امروز، طول کل همه خبرنامه ها حدود 2.600 صفحه است.

افق روشنفکری متوسط ​​که در شهر استانی مانند هام گسترده شده بود، پرسنل مناسبی را در احزاب سیاسی ایجاد کرد. سریال 19 قسمتی پرطرفدار درباره "لیتامل لورنتس" با میز و شاه مخروط دستمزد مردم عادی آلمان، لابیست بی شرم VEW و مصاحبه او با روزنامه راست افراطی "Junge Freiheit" به وضوح نشان می دهد که چگونه برخی از چهره های این جامعه در این جامعه باقی می مانند. برای چندین دهه در صدر (بدون اینکه لزوماً توسط اکثریت انتخاب شده باشد).

اما هیچ چیز همانطور که بود نمی ماند. در این میان، حتی WA نیز از مجموعه بخشنامه‌ها و کاریکاتورهای THTR از شایستگی اصلی مایر تقلید می‌کند: «مایر در مک‌دونالدز، میر در پمپ بنزین، میر در حال پخت پنکیک سیب‌زمینی در منطقه پیاده‌روی، مایر در جشنواره اکتبر، میر زیرزمینی و تخم‌گذاری میر. سنگ بنای بلوک برق زغال سنگ RWE." (11/10/2008). طنز مایر بدیهی است که وارد جریان اصلی شده است و این شروع به تعجب در جهت مثبت کرده است. تنها کاری که اکنون برای من باقی مانده این است که به نامزدی جدید و پرسود مایر امیدوار باشم تا این سوال هیجان انگیز را بررسی کنم که آیا او این بار مانع 30 درصد در هام را مدیریت خواهد کرد؟ چون همشهریان عزیز ما هم نابینای کامل نیستند.

کاریکاتور مایر، که قطعاً در جریان اصلی یافت نمی‌شود، THTR-Rundbrief را در شماره 64 چاپ کرد. طراح نقشه زیگبرت کونزل بود. در شماره 78 او همچنین مقاله طولانی تری در مورد کنیسه ویران شده در Hamm و اشکال جدید یادآوری در Synagogenplatz نوشت. علل و پیامدهای استکبار ناسیونالیستی همواره موضوع این روزنامه بوده است.

مشغله فکری به احیاگر یهودی ستیزی در FRG منجر به این واقعیت شد که این روزنامه (شماره 75) به تفصیل گزارش داد که چگونه نوادگان چندین میلیون یهودی در روسیه و اوکراین فاجعه چرنوبیل را در موسیقی کلزمر پردازش کردند منطقه کیف یک یهودی قدیمی است. منطقه استقرار - اکنون باید گفت.

از بسیاری جهات، رویارویی با حزبی که در ابتدا ویرانه های درخشان ما را به عنوان راکتور مورد علاقه خود انتخاب کرده بود، اجتناب ناپذیر بود. برخی از این سیاستمداران آشکارا برای او سوگواری می‌کنند یا هنوز پنهانی پس از آن - سمت‌هایی در شرکت‌های خدمات شهری، هیئت‌های نظارت و کمیته‌هایی که در آن‌ها بر مزایای ادعایی راکتور معجزه‌آسا با کمک کمک‌های مالی فراوان تاکید شده بود، بسیار زیاد بود. تا امروز تا حدی من هم در 17 سالگی عضو این حزب بودم و امیدوارم به عنوان یک گناه جوانی بگذرد. از تجربه دردناک خودم، بیسمارکسیسم سرباز حزب SPD تحت نظارت دقیق تری قرار داشت. چیزهای زیادی برای گزارش وجود داشت:

ماتیسن وزیر محیط زیست NRW به عنوان استاد اطلاعات نادرست افشا شد (شماره 48). وزیر کشور NRW، Kniola، مخالفان نیروگاه های هسته ای در Ahaus را بدنام کرد، اما به قاتلان دسته جمعی اس اس اجازه داد تا از کسانی که توسط رژیم نازی تحت آزار و اذیت قرار می گیرند جاسوسی کنند (شماره 56). ما در مورد بیانیه وزیر اقتصاد NRW و ارزیاب تصادف THTR، Jochimsen، مبنی بر اینکه خط HTR "ارجح و ایمن" است، توضیح دادیم: "یک مرده مواد مخدر پیدا شد و از فروشنده او درخواست گزارش تحقیق شد" (شماره 63). تلاش های خستگی ناپذیر شلئوسر وزیر دارایی NRW برای جلوگیری از تعطیلی THTR در آخرین لحظه (شماره 66) و همچنین روزنامه سراسری SPD برای سیاستمداران محلی "جامعه دموکراتیک" (شماره 64) مورد تایید قرار گرفت. حتی پس از فاجعه چرنوبیل، این ورق کاغذ برای سال‌های آینده مملو از تبلیغات هسته‌ای و تبلیغات پولی صنعت هسته‌ای بود. سیاست واقعی سوسیال دمکراتیک معمولاً بر این اساس می نگریست.

تحمل این سطح بالای تباهی در سیاست دشوار بود. در این شرایط، متوسل نشدن به مبارزه مسلحانه، بلکه توسل آگاهانه به اقدامات غیرخشونت آمیز، چالشی همیشگی باقی می ماند. تجارب مبارزان قدیمی بی خشونت مانند گاندی و ثورو باید برای جنبش ابتکاری شهروندی مدرن بیشتر توسعه می یافت. کمک مهم «طرح اقدام جنبش» (شماره 51) بود که توسط بیل مویر، کارمند مارتین لوتر کینگ، به عنوان پیشنهادی پویا و استراتژیک برای اقدام طراحی شد. مویر نقش ها و وظایف مختلفی را به شرکت کنندگان مختلف نسبت می دهد که می توانند مکمل یکدیگر باشند و همه باید قابل استفاده باشند. اینها شهروندان منتقد، «شورشیان»، فعالان تغییر اجتماعی و اصلاح طلبان اجتناب ناپذیری هستند که در لحظه فروکش کردن فشار به آرمان ما خیانت خواهند کرد.

هنگامی که چند سال پیش به طور فزاینده ای مشخص شد که یک THTR جدید باید در نزدیکی کیپ تاون در آفریقای جنوبی ساخته شود، یک اتصال متقابل غیرمنتظره با یکی از مهم ترین پیشگامان جنبش BI به وجود آمد. در نسخه گسترده سالگرد 100 گزارش شد که مهاتما گاندی به مدت 21 سال به عنوان یک وکیل و فعال در آفریقای جنوبی (حتی گاهی در کیپ تاون) زندگی کرده است. جنبش‌های اعتصابی کارگران معدن زغال‌سنگ که او از آن حمایت می‌کرد، در اوستترانسوال، ایالت شریک امروزی نوردراین-وستفالن انجام شد. برخی از شرکت ها در منطقه روهر اکنون در حال ساخت بخش هایی از THTR در آفریقای جنوبی هستند. دلیل کافی برای نگاه دقیق تر به این کشور در این روزنامه است. و به نامیبیا همسایه (شماره 101 + 103)، که قبلاً مستعمره آلمان بود، جایی که اورانیوم از آنجا می آید. - از اینجا تا بزرگترین رسوایی قاچاق بمب اتمی در تمام دوران فاصله زیادی نیست. مقاله "مثلث اتمی: آلمان، آفریقای جنوبی و پاکستان" (شماره 95) با دهها بار تجدید چاپ در سایر روزنامه های پرتیراژ، پرخواننده ترین مقاله این مقاله شد. این رسوایی دوباره در این موضوع مطرح است.

و سپس هارتز IV بود. تعداد کمی از افراد جنبش حفاظت از محیط زیست در ابتدا چیزی نگفتند، زیرا به دلیل موقعیت طبقاتی ممتاز خود، کاملاً خودخواهانه معتقد بودند که مجبور نیستند با چیزهای پیش پا افتاده مقابله کنند. حتی قبل از اینکه این سرقت اجتماعی از نظر قانونی لازم الاجرا شود، چندین موضوع ویژه در سال 2002 (شماره 73، 76) در این موضوع ظاهر شد. و سپس گزارش دادیم که در مورد "مقاومت" DGB در برابر هارتز IV چه فکر می کنیم: تقریباً تمام نمایندگان مجلس فدرال که اعضای DGB بودند این قانون را تأیید کرده اند! چه کار دیگری می توان کرد جز اینکه با گئورگ کرایسلر، ترانه سرا، گفت: «دیگر به جای سرکوب مسئولین، ترانه ساختن معنا ندارد» (شماره 85)؟

ابتکارات شهروندان زمانی به وجود می آیند که پارلمان ها بر خلاف خواست اعلام شده اکثریت مردم اداره می شوند. این نه تنها در مورد بوندستاگ، بلکه در مورد سیاست های محلی نیز صدق می کند (رجوع کنید به Lippesee، شماره 108). در سال 2009 ما در یک "سال انتخاباتی فوق العاده" هستیم که در آن، برخلاف تمام تجربیات قبلی، برخی افراد این توهم را در سر می پرورانند که با یک صلیب در جای درست، کاری را درست انجام می دهند. تنها کاری که می کنند این است که امور خود را به چند بوروکرات سیاسی بادی بسپارند! به منظور نشان دادن نحوه برخورد شورای چکش با موضوع بسیار انفجاری حوادث THTR یک سال پس از فاجعه چرنوبیل به صندوق‌داران رای اصلاح‌ناپذیر، نگاهی به موضوع قدیمی‌تری می‌اندازیم. در اینجا نحوه عملکرد ابتکار رأی دهندگان محلی Grün-Alternative Liste پس از ورود به شورای شهر Hamm است:

«به سخنرانی‌ها گوش دهید، دست‌ها را بالا، دست‌ها را پایین بیاورید، به دنبال الگوی بعدی از روی انبوه باشید، وقتی از شما خواسته می‌شود که صحبت کنید، عمداً توسط مدیریت نادیده گرفته می‌شوید، اما همچنان برای حق صحبت کردن مبارزه کنید، تا برای یک بار هم که شده برای THTR سخنرانی کنید. مسیر بیهوده را به سمت میکروفون انتخاب کنید، سپس صدای تشویق بی‌معنای چند تماشاچی را بشنوید، روز بعد در روزنامه ایستاده و راکتور به کار خود ادامه می‌دهد، احتمالاً با تعداد وحشتناکی از حوادث گزارش‌دهی و کار تعمیر مجدد قطع شده است.

سخنان او فقط با بحث در مورد آنچه قابل تحمل است پاسخ داده نشد. به ندرت با خنده های تحقیرآمیز دیگر مقامات منتخب قطع می شد. سپس لورنز به صورت نمایشی با مردی که پشت سرش بود گپ زد. برخی از آنها همین الان به توالت رفتند یا آبجوی سریع خوردند و فقط برای رای دادن به پیشنهاداتشان برگشتند.» (شماره 97)

هرکسی که این سیرک مشمئز کننده را تجربه کرده باشد نه تنها احترام خود را از دست می دهد، بلکه امید به بهبود در سیستم های نمایندگی سیاسی داده شده را نیز از دست می دهد. هر کسی که بتواند به مجلس یا حتی دولت راه یابد - شاید با نیت خوب - بتواند به طرز وحشتناکی تغییر کند. زیرا قدرت واقعی در اختیار دیگران است. شرایط بد واقعاً زیر سؤال می رود و عمدتاً از طریق اقدامات مستقیم، بسیج توده ای و جنبش های خارج از پارلمان - ابتکارات شهروندان - تغییر می کند.

در 5 نوامبر 2008، DPA مقاله زیر را با عنوان "هزینه ها باعث دور شدن آفریقای جنوبی از گسترش انرژی هسته ای می شود" منتشر کرد. در نسخه های مختلف روزنامه بسیار کوتاه، باعث ناراحتی برخی از خوانندگان شد: آیا این حرکت در مورد راکتور مدولار بستر Pebble (PBMR) نیز صدق می کند؟ - در اینجا نسخه طولانی پیام آمده است: 
"آفریقای جنوبی در ابتدا از توسعه برنامه ریزی شده نیروگاه های هسته ای خود در زمینه افزایش هزینه های سرمایه صرف نظر کرده است. شرکت دولتی انرژی Eskom روز جمعه گفت که ساخت و ساز جدید برنامه ریزی شده برای دومین راکتور آب تحت فشار لغو شده است. گروه فرانسوی آروا و سازنده ایالات متحده در انتخاب نهایی Westinghouse بودند.
تاکنون، ایالت کیپ تنها نیروگاه هسته ای تجاری آفریقا را در کوبرگ (نزدیک کیپ تاون) راه اندازی کرده است. تولیدکننده اورانیوم آفریقای جنوبی در حال حاضر در حال توسعه یک راکتور کوچک (PBMR) به موازات چین است که نمونه اولیه آن باید تا سال 2012 تکمیل شود.
PBMR مدل‌سازی شده از راکتور دمای بالا آلمان نیز قرار است بعدا صادر شود. با توجه به بحران حاد انرژی در کشور، اسکوم 150 میلیارد راند (15 میلیارد یورو) برای یک برنامه پنج ساله تجدید برنامه ریزی کرده بود. با این حال، بحران جهانی جذب سرمایه در بازار مالی بین‌المللی را دشوارتر از حد انتظار کرد. این کشور تاکنون حدود 94 درصد انرژی خود را از زغال سنگ و 5 درصد از نیروگاه هسته ای کوبرگ که در دهه 1980 ساخته شده و دو راکتور آن 1800 مگاوات تولید می کنند، تولید کرده است. فقط یک درصد از انرژی های تجدیدپذیر تامین می شود.

بنابراین آفریقای جنوبی فقط باید از رآکتورهای آب تحت فشار که به عنوان رآکتور بعدی برنامه ریزی شده است خودداری کند، اما به دلایل مالی، زیرا پولی برای آنها ندارد. صنعت هسته ای و دولت آفریقای جنوبی مصمم به ادامه ساخت PBMR هستند. مجله انتقادی هسته‌ای «نمایشگر هسته‌ای» در شماره 681 خود در 18 دسامبر 12 از پیشینه این تحول جدید خبر داد. در اینجا چند گزیده آورده شده است:

"در سال 1998 انتظار می رفت که ساخت نمونه اولیه PBMR در سال 1999 آغاز شود و قبل از سال 2003 تکمیل شود تا متعاقباً امکان استفاده تجاری فراهم شود. در مارس 2007، سخنگوی اپراتورهای PBMR اعلام کرد که ساخت و ساز یک نمونه اولیه ممکن است قبل از سال 2008 یا اوایل سال 2009 شروع نشود.

در سال 2007، استیو توماس، دانشمند مهم هسته ای، انتظار داشت که مدل نمایشی تا اواسط سال 2014 قادر به ارائه برق نخواهد بود. این بیش از 10 سال دیرتر از پیش بینی اپراتورهای آینده در سال 1998 خواهد بود.

در آوریل 2006، الک اروین، وزیر آفریقای جنوبی اعلام کرد که از شرکت تامین انرژی ESKOM پرسیده است که آیا می تواند یک راکتور آب تحت فشار (!) بسازد تا نیازهای فوری کشور به برق را برآورده کند. پاسخ این بود که چنین نیروگاه اتمی با توان خروجی 200 تا 300 مگاوات تنها در سال 2014 می تواند برق تولید کند. و 9-11 میلیارد دلار هزینه خواهد داشت.

به گفته تحلیلگر Van der Waal از Frost & Sullivan، «سکون» فعلی در برنامه هسته ای عمومی ESKOM همچنین استفاده تجاری از PBMR را چهار سال تا سال 2020 به تاخیر می اندازد. سخنگوی مطبوعاتی انجمن‌های تجاری، پورتیا مولفه، نیز در 5 دسامبر 12 از این که این وضعیت می‌تواند به پروژه PBMR آسیب جدی وارد کند، بیم داشت و خواستار تصمیم‌گیری اولیه برای ادامه آن شد.

حتی قبل از بحران مالی، هزینه یک نمونه اولیه 165 مگاواتی PBMR به طور خوش بینانه 3 میلیارد دلار آمریکا ارائه شد. هفته نامه اورانیوم اینتلیجنس نوشت، بنابراین اندازه شما در حال حاضر دو برابر شده است. فرآیند راه اندازی و ذخیره سازی زباله های هسته ای هنوز شامل نشده است.

گزیده ای از "نمایشگر هسته ای" بسیار زیاد است. لابی هسته ای در آفریقای جنوبی خیلی عرق کرده است و باید چند ایده دیگر ارائه دهد تا شاید با پول زیادی گاری را از گل بیرون بکشد. با این حال، پول تنگ شده است. مطالعه انتقادی THTR توسط دانشمند Julich Moormann که به زبان انگلیسی نوشته شده است، اکنون در آفریقای جنوبی به خوبی شناخته شده است و موضوع داغ بحث است. امیدهای صادراتی گسترده با PBMR مرتبط است. آفریقای جنوبی و صنعت هسته ای مایلند ده ها اقتصاد نوظهور و دولت اسلامی را متقاعد کنند که از این "رآکتور معجزه" استفاده کنند. و همچنین به یک چیز فکر می کنند: بمب اتم!

پروژه ای که صنعت هسته ای آن را با سرخوشی فراوان آغاز کرد، متوقف شده و همچنان برای بسیاری از شگفتی ها خوب خواهد بود. این فقط یک راکتور واقعی با دمای بالا است.

مقالات اضافی در مورد PBMR در آفریقای جنوبی را می توان در بخشنامه های THTR شماره 110 (2007) و 114 (2007) یافت.

در چند سال آینده، راکتوری با دمای بالا به نام راکتور مدولار بستر سنگریزه ای (PBMR) در آفریقای جنوبی ساخته خواهد شد. آماده سازی در حال حاضر در نوسان کامل است. شرکت هایی از منطقه روهر کمک می کنند. آفریقای جنوبی یک منطقه بسیار ناامن بوده است، و نه فقط از زمان حمله گانگستری در وسط اتاق کنترل مرکز هسته ای Pelindaba، جایی که هنوز پنج بمب اتمی رژیم آپارتاید قدیمی نگهداری می شود.
آفریقای جنوبی بارها تاکید می کند که می خواهد به معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای پایبند باشد و به طور سازنده با آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) کار خواهد کرد. با توجه به ساخت مداوم PBMR در نزدیکی کیپ تاون و صادرات مرتبط و برنامه ریزی شده تأسیسات هسته ای با فرصت های تکثیر به کشورهای در حال ظهور، این وعده ها دیگر ارزش زیادی ندارند.
وقایع مربوط به فرآیند قاچاق هسته ای در اشتوتگارت در سال 2008 به وضوح نشان داد که رفتار آفریقای جنوبی در بزرگترین رسوایی تسلیحات هسته ای جهان در زمان «پدر بمب اتمی» پاکستان، عبدالخدرخان، غیرمسئولانه و ریاکارانه است.

در طول دوره آپارتاید، رژیم نژادپرست تلاش کرد تا به یک قدرت هسته ای تبدیل شود و برای به دست آوردن قطعات، ارتباطات متعددی با بازرگانان، مهندسان و مقامات بدخلق از ایالت های مختلف برقرار کرد. بنابراین این کشور نه تنها به مرکز شبکه قاچاق اتمی تبدیل شد، بلکه به محل تولید قطعات مختلف و بسیار پرطرفدار برای نیروگاه های غنی سازی اورانیوم تبدیل شد.

پس از اینکه لیبی مجبور شد در سال‌های اخیر از برنامه‌های بمب اتمی خود دست بکشد و اطلاعاتی درباره افرادی که با آن‌ها کار می‌کرد فاش کند، دستگیری‌ها و شکایت‌هایی در FRG و سوئیس رخ داد. با این حال، دادگاه‌های ذی‌صلاح هنگام ارائه مدارک مجبور بودند با پوشش‌های گسترده سرویس‌های مخفی و دولت‌ها مقابله کنند. این رسوایی ناتوانی (اغلب همچنین عدم تمایل) دولت ها را برای توقف مؤثر گسترش سلاح های هسته ای روشن می کند. در 16 اکتبر 10، فوکوس آنلاین گزارش زیر را در مورد محاکمه متهمی که در آفریقای جنوبی تمرین می کرد، نوشت:

"مهندس آلمانی گوتارد لرچ به خاطر نقشش در برنامه مخفی هسته‌ای لیبی محکوم شده است. پرونده لرچ دادگاه عالی منطقه‌ای اشتوتگارت را به مرزهای خود رساند. متهم در سکوت و اغلب با پوزخندی رواقی روند رسیدگی را دنبال کرد و در پایان او را دنبال کرد. دلیلی برای لبخند زدن داشت: سنای امنیت دولتی دادگاه عالی منطقه ای اشتوتگارت مهندس 65 ساله آلمانی گوتارد لرچ را که در سوئیس زندگی می کند به پنج سال و نیم زندان محکوم کرد.

دلیل آن معامله میان دادستانی فدرال، وکلای مدافع لرچ و دادگاه است: لرچ سپس اعتراف کرد که در ساخت تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم در آفریقای جنوبی دست داشته است. با این حال، او نمی خواهد چیزی در مورد مشتری نهایی لیبی بداند. در ازای اعترافاتش، از قبل به او اطمینان داده شده بود که با بیش از شش سال زندان مواجه نخواهد شد.

پنج سال و نیم زندان. سخت به نظر می رسد. اما 66 ماه "به دلیل طولانی بودن مدت رسیدگی" 12 ماه "کوتاه" شده است. این مهندس بدون سابقه کیفری قبلاً 21 ماه در بازداشت سپری کرده است. هنوز 33 ماه فرصت باقیست. اما آنها "باقیمانده مجازات" را بازپرداخت خواهند کرد، که دفاع اکنون برای آن درخواست کرده و دادستانی فدرال آن را تایید خواهد کرد. بنابراین معامله.

ولفگانگ زیگموند، دادستان فدرال، در دادخواست خود، این "توافق" را با گفتن اینکه این روند "محدودیت های اثبات حقیقت را نشان داده است" توجیه کرد. رویدادهای بحث برانگیز شامل عملیات بین المللی با نقاط مرجع برای سرویس مخفی بود که بدون کمک حقوقی گسترده از سوی تعدادی از دولت ها دیگر قابل حل نبود. در چند مورد این کمک حقوقی محقق نشد و در آینده نیز انتظار نمی رود. بنابراین، پذیرش لرچ از نظر قانونی "ارزش بالایی" دارد.

رئیس دادگاه یورگن نیمایر با این ارزیابی در زمینه قضاوت موافقت کرد. فرآیند لرچ با "ویژگی هایی" مشخص می شود که "در فرآیندهای عادی" رخ نمی دهد. تقریباً تمام صحنه های جنایت، شواهد و شاهدان در خارج از کشور قرار دارند. او به ویژه جمهوری آفریقای جنوبی را مورد سرزنش قرار داد که به سادگی به درخواست‌های متعدد برای کمک حقوقی «هیچ واکنشی» نشان نداده بود. این با تضمین‌های آفریقای جنوبی به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که به پاکسازی شبکه خان کمک می‌کند، تناقض کامل دارد.»

در 16 اکتبر 10، راینیشه پست در مورد نتیجه دادگاه چنین اظهار نظر کرد: "دفتر دادستانی فدرال خواستار شش سال زندان شده بود. مدافعان خواستار مجازات ملایم تری شدند و این را با این تز توجیه کردند که ممکن است معامله آغاز شده باشد. توسط سرویس های مخفی بین المللی. دادگاه این ادعا را دنبال نکرد، اما به نقش سرویس های اطلاعاتی و آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) انتقاد داشت: دخالت آنها تحقیق درباره حقیقت را تقریبا غیرممکن می کرد.

سه عضو از خانواده مهندسان سوئیس تینر، که مظنون به عضویت بسیار فعال در شبکه خان هستند، پس از چندین سال بازداشت پیش از محاکمه، در ژانویه 2009 به سرعت آزاد شدند. تنها پس از افشای قاچاق اتمی آنها با سرویس های مخفی آمریکا همکاری کردند. شورای فدرال سوئیس در تصمیمی محرمانه در 14 نوامبر 11، ظاهراً تحت فشار ایالات متحده، دستور داد تا حامل های اطلاعاتی گسترده و بسیار انفجاری مربوط به مراحل تینر را نابود کند! این رسوایی جدید اکنون در فوریه 2007 سوئیس را به خود مشغول کرده است. عاقبت دنبال می شود.

مقامات کنترل بین‌المللی و سرویس‌های مخفی با گروه‌های جنایتکار بی‌وجدان، کار مشترکی ایجاد کردند. آفریقای جنوبی از هرگونه همکاری سازنده با قوه قضاییه برای افشای رسوایی هسته ای جلوگیری کرد. این کشور حتی به حداقل استانداردهای بین المللی بسیار سست و غیر قابل اعتماد پایبند نیست. این هم دلیل دیگری برای جلوگیری از ساخت PBMR است!

حمل و نقل ریلی با هگزافلووراید اورانیوم بسیار خطرناک (UF6) از طریق Hamm به Gronau منجر به بحث های متعددی در چند سال گذشته شده است. حالا هام دوباره تحت تاثیر قرار گرفته است. تاکنون، مواد رادیواکتیو تخلیه شده از طریق روتردام به سیبری فرستاده شده است، جایی که در هوای آزاد ذخیره می شود. - اما در 8 دسامبر 2008 قطار آن را از طریق Hamm به جنوب فرانسه به شرکت هسته ای AREVA / Eurodif منتقل کرد. به گفته اپراتور Gronau Urenco، هفت واگن با چهار بشکه هر کدام به سمت جنوب فرانسه حرکت کردند. این در مجموع 350 تن هگزا فلوراید اورانیوم ضعیف شده بود.

***

بالای صفحه

***

***

بالای صفحه

***